Elijah

„Doniesienia o mojej śmierci są mocno przesadzone.”

                                                                     - Mark Twain 

02x14

Powoli przeciągnęłam się, po czym uchyliłam sennie powieki. Moje spojrzenie padło na czarnowłosego mężczyznę, który również się we mnie wpatrywał swymi niebieskimi oczami. Przysunęłam się bliżej niego i wtuliłam w jego klatkę piersiową, a on niedbale opuścił swoją rękę na moje biodro. Leżeliśmy tak przez chwilę, beztrosko napawając się obecnością drugiej osoby.

-         Zepsuję to - przerwał ciszę Damon – ale czy wiesz, że w pokoju obok leży moja dziewczyna ? – zaakcentował przesadnie ostatnie słowo – Andie Star. Wybuchowe wiadomości - podniosłam się nieco i posłałam mu swoje lekceważące spojrzenie.

-         Czyli zostałam twoją kochanką? – zmarszczyłam brwi, udając niezadowolenie – Od kiedy ?

-         Od wczorajszego wieczoru w wannie. – posłał mi jeden ze swoich aroganckich uśmieszków – Była przepyszna. – dorzucił, przejeżdżając językiem po rządku górnych zębów

Skrzywiłam się mimowolnie. Przypomniał mi, że ja jestem niestety skazana na krew z torebeczek. Dałam Damonowi kuksańca prosto pomiędzy żebra, ale kiedy już zamierzałam to powtórzyć chwycił mnie za łokieć, przewalił na plecy i zawisł nade mną.

-         I co teraz zrobisz, ślicznotko ? – zapytał z lubieżnym uśmiechem, po czym pocałował mnie zachłannie, a ja nie pozostałam mu dłużna. Wsunęłam palce w jego kruczoczarne włosy i oplotłam jego biodra swymi nogami, przyciągając go bardziej do siebie, a on przejechał dłońmi w górę mojego ciała, ściągając mi przy tym koszulkę nocną. Zjechał ustami na moją szyję, obdarzając mnie pocałunki, na co zamruczałam z rozkoszy. Kiedy przestał popchnęłam go, aby przewalił się na plecy, po czym usiadłam na niego okrakiem. Moje dłonie szybko odnalazły umięśniony tors Damona, a zachłanne usta już składały pożądliwe pocałunki na jego miękkich wargach, lecz wtem coś nam przerwało. Wsłuchałam się w odgłosy domu i do moich uszu doleciał głos obudzonej już Andie, która kierowała swe kroki do tego pokoju.

-         Damon ? – wołała niczego nieświadoma blondynka.

Niechętnie odsunęłam się od wampira, po czym wstałam z łóżka. Podeszłam nieśpiesznym krokiem do drzwi i otworzyłam je na oścież. Kilka kroków dalej stała najnowsza zabaweczka Damona. Przywołałam ją gestem ręki, a ona podeszła do mnie zdezorientowana, jej zdziwienie wzrosło kilkakrotnie kiedy weszła do pokoju, a na łóżku zobaczyła swojego „chłopaka”, moszczącego się wygodnie w pomiętej pościeli.

-         O co tutaj chodzi ? – zapytała Andie gniewnym tonem, a ja podrapałam się w głowę myśląc nad tym co jej wmówić za pomocą hipnozy – Damon, czekam na jakieś wyjaśnienia! – zawołała histerycznie, na co przewróciłam oczami i chwyciłam ją za ramiona, odkręcając w swoją stronę.

-         Nie jesteś zazdrosna. – powiedziałam wpływając na jej umysł – Wiesz, że do niczego nie doszło, ponieważ jestem tylko starą przyjaciółką Damona i Stefana. Nazywam się Heidi Santino. Poznałyśmy się przed chwilą, nic się nie wydarzyło. Wiesz tylko, że nocuję w pensjonacie Salvatorów. Nie pamiętasz z dzisiejszego ranka niczego, oprócz tego co ci powiedziałam. Teraz będziesz się już zbierać, bo masz prawdziwe urwanie głowy w pracy. – poklepałam ją delikatnie po ramionach i uśmiechnęłam się olśniewająco, na początku odpowiedziała mi zmieszanym spojrzeniem, ale później również się rozpromieniła, po czym wyszła z pokoju.

Byłam strasznie głodna, więc zeszłam na dół do piwnicy, zabrałam stamtąd dwa woreczki z krwią. Zawartość jednej torebeczki przelałam do szklanki, a drugą wzięłam pod pachę i skierowałam swe kroki w stronę salonu. Był tam już Alaric, któremu Damon wyjaśniał o co chodzi ze sztyletem na Pierwotnych. Skinęłam Ricowi głową na powitanie, uśmiechając się przy tym seksownie, po czym usiadłam na fotelu niedaleko nich.

-         Uważaj Ric. – powiedział Damon, przerywając swój wykład - Jest zazdrosna o Andie i najwyraźniej teraz ma ochotę na ciebie. - prychnęłam, lekceważąco przewracając przy tym oczami – W każdym bądź razie… Jakie ma pan plany na dziś, panie Saltzman ? – zapytał wampir, chowając przy tym sztylet oraz popiół z białego dębu z powrotem do jednej z szuflad komody.

-          Cóż, Jenna i ja mieliśmy jechać do jej rodzinnego domku nad jeziorem, ale jakoś nas wrobili w to całe przyjęcie historyczne u Lockwoodów.

-         Gdzie gościem honorowym będzie Elijah – odparł Damon z przebiegła miną.

-         Powiedz, że nie zamierzasz go zabić przy herbatce.

-         Nie, to by było głupie. Zanim go zabiję, chcę poznać jego motywy, ale myślę, że to już najwyższy czas abyśmy się  z Elijah oficjalnie poznali.

-         To zły pomysł, Damon. – wtrąciłam - Jest o wiele silniejszy od ciebie, pamiętasz? To Pierwszy! Mógłby cię z łatwością zabić.

-         Ale tego nie zrobi ze względu na umowę, którą zawarł z Eleną. Ma chronić wszystkich jej bliskich, a tak się składa, że ja zaliczam się do tego kręgu. Sama mówiłaś, że jest człowiekiem honoru.

-         Igrasz z jego cierpliwością – ostrzegłam, chociaż i tak wiedziałam, że to nic nie da.

-         Dobra, koniec z tym. – odparł kręcąc głową i już kierował się na gorę, do swojego pokoju, kiedy Ric zapytał:

-         A ty idziesz na tę całą szopkę, Heidi ? 

Damon odwrócił się do nas z grymasem na twarzy. Wiedziałam, że nie chce, abym szła. W końcu praktycznie całe swoje wampirze życie spędziłam na unikaniu Pierwotnych i on nie chciał mnie wplątywać w walkę z nimi.

Wzruszyłam ramionami, udając zastanowienie, choć już znałam odpowiedź na pytanie Rica.

-         Chyba pójdę – odparłam po chwili z olśniewającym uśmiechem.

-         Idealnie – odparł Damon z sarkazmem, a Ric uniósł na to pytająco brwi. Najwyraźniej mężczyzna nie znał powodu, dla którego wampir nie życzył sobie mojej obecności na spotkaniu. Po chwili brunet dodał:

-         Chodź na górę. Musimy się przebrać. W końcu ludzie nie przyjdą tam w starych koszulkach i majtkach. – pokazał wymownie na mój strój

-         Co za szkoda. – odparłam z seksownym uśmieszkiem i podeszłam do niego – Zaraz jak to „my” musimy się przebrać ? – Posłałam mu lubieżne spojrzenie, a on odpowiedział mi tym samym. Ric pokręcił tylko głową, kierując się w stronę wyjścia.

Przyjechałam wraz z Damonem jego samochodem na to całe przyjęcie u Lockwoodów. Ubrałam się dość normalnie. Czarne spodnie i szpilki oraz zwykła biała koszula, a na to czarna skórzana kurtka z rękawem trzy czwarte. Rozpuściłam również włosy, które spływały łagodnymi falami na moje plecy. Stałam na uboczu, próbując nie rzucać się w oczy, aby Elijah mnie nie zobaczył. W ostateczności miałam wkroczyć do akcji.

Dostrzegłam, że Damon prowadzi Elijah do osobnego pokoju. Podeszłam bliżej drzwi, ale nie za blisko, żeby Pierwotny nie dostrzegł mnie od razu, kiedy będzie wychodził. Wzięłam włosy na ucho i wytężyłam słuch.

-         W czym mogę ci pomóc, Damon ?

-         Miałem nadzieję, że możemy zamienić słowo.

-         Gdzie Elena ? – zapytał Pierwotny

-         Bezpieczna ze Stefanem. Ukrywają się. Mamy drobny problem z wilkołakami.

-         Tak, słyszałem o tym.

-         Z pewnością. W końcu to twój czarownik pojawił się by uratować dzień. – odparł Damon. Niemal widziałam jak się uśmiecha przy tym zdaniu, zupełnie lekceważąc to z kim rozmawia.

-         Nie ma za co – powiedział z wyższością Elijah.

-         To sprawia, że wracamy do powodu, dla którego tutaj jesteś.

-         Może skupisz się na tym by Elena nadal była bezpieczna, a resztę zostawisz mnie ?

Już odetchnęłam z ulgą, gdyż usłyszałam kroki, świadczące o tym, że Elijah kieruje się w stronę wyjścia, ale wtem doszły do mnie odgłosy, który wydał Damon, przecinając powietrze z nadludzką prędkością.

-         Nie wystarcza mi taka odpowiedź – odparł młodszy wampir, a ja jęknęłam w duchu i spróbowałam jak najszybciej przedostać się do pokoju, w którym się znajdowali, nie zwracając przy tym niczyjej uwagi. Co było dość trudne, bo jak na złość, tłum wokół mnie powiększył się o kilku spóźnionych gości.

Usłyszałam, że Elijah przygważdża Damona do ściany. Przepchnęłam się już przez większość zgromadzenia, jeszcze tylko kilka kroków.

-         Młode wampiry są takie aroganckie. Jak śmiesz przychodzić tu i rzucać mi wyzwanie? – dolatuje do mnie głos Elijaha

-         Nie możesz mnie zabić, stary. – chrypie Damon - Nie taka była umowa.

-         Milcz – odparł Pierwszy wyzutym z emocji głosem.

Usłyszałam krzyk Damona i zrozpaczona chwyciłam za klamkę, zamknięte. Szarpnęłam jeszcze raz zdesperowana, ale to nic nie dało. Nie mogę tak po prostu, wyłamać zamka, nie tu przy wszystkich, więc pozostaje mi tylko wsłuchać się w to, co dzieje się za drzwiami.

Elijah odrzuca Damona, a tamten dyszy.

-         Jestem Pierwotnym. Okaż trochę szacunku. – mówi wampir, po czym dodaje - Zginiesz w chwili, gdy przestaniesz być przydatny, więc lepiej rób, co ci każę. Zapewnij Elenie bezpieczeństwo.

Usłyszałam, że Elijah wychodzi z pokoju, chciałam się wycofać, ale było już za późno. Stanęliśmy oko w oko. Wydawał się być zaskoczony moim widokiem.

-         Adelheid. Co za niespodzianka. – zamilkł na chwilę - Myślałem, że nie żyjesz lub, że mój brat już dawno cię odnalazł. Zdaje się, że miał co do ciebie wyjątkowy sentyment, czyżby już przestał cię szukać ?

-         Nie był w swych staraniach zbyt nadgorliwy skoro wciąż tu jestem, nieprawdaż ?

-         A może to ty tak wytrwale się przed nami chowałaś ? – zamyślił się, mierząc mnie wzrokiem – Co by było gdybym mu powiedział, że znalazłem jego starą zgubę ?

-         Zdaje się, że najpierw musiałbyś z nim zacząć rozmawiać. – odparłam z pół uśmiechem – Słyszałam, że wasze drogi się rozeszły. Co za szkoda. Jak brzmiała ta wasza przysięga ? – udałam zamyślenie – Ach, no tak. Zawsze i na zawsze. Co się z tym stało, Elijah ?

-         Zapewniam cię, że nie chcesz być już drugą osobą, która śmiała mnie zirytować.

-         Co z nim zrobiłeś ? – zapytałam z kamienną twarzą.

-         Nic o co musiałabyś się martwić. – odparł Pierwotny, po czym dodał - Zdaje się, że darzysz tego wampira sympatią, Adelheid. - nic na to nie odpowiedziałam , tylko twardo patrzyłam mu w oczy z nieprzeniknioną twarzą. – Dam ci radę. – przysunął się o krok bliżej – Trzymaj go z daleka ode mnie – wyszeptał mi do ucha.

Gdy tylko to powiedział oddalił się nieśpiesznie. Odwróciłam się jeszcze za nim, ale już znikł w tłumie. Odetchnęłam głęboko, po czym przestąpiłam próg pokoju i podeszłam do Damona, który przyciskał jakąś chustę do szyi, próbując zatamować upływ krwi. Jęknęłam cicho na jego widok, a on podniósł na mnie wzrok.

-         Mówiłam ci, żebyś z nim nie zadzierał. – rzekłam i wyciągnęłam do niego rękę, odsuwając szmatkę - Pokaż to.

Obejrzałam jego ranę. Głęboka na jakieś siedem centymetrów, ale już zaczęła się goić. Pomogłam Damonowi wstać z klęczek, po czym kazałam mu usiąść na pobliskim fotelu. Ja zaś wytarłam krew, która skapnęła na biurko, a zakrwawiony ołówek, prawdopodobnie narzędzie zbrodni, owinęłam w chusteczkę, po czym schowałam zawiniątko do kieszeni skórzanej kurtki. Następnie powróciłam do bruneta. Krwawienie było już mniejsze, a rana zmniejszyła się o pięć centymetrów. Zaczęłam wycierać rubinową ciecz z jego szyi. Po chwili mógł już mówić.

-         Widział cię ? – wychrypiał, a ja skinęłam głową nadal wycierając krew - Cholera – zaklął pod nosem.

-         Nic się nie stało – zmilkłam na chwilę - o tobie tego nie mogę powiedzieć. – powiedziałam krzywiąc się, ale on wstał i przytulił mnie

-         Wszystko w porządku, tylko będę trochę obolały. Teraz bardziej martwię się o ciebie.

Mystic Falls, około tysiąc lat temu

Rudowłosa dziewczyna siedzi skulona pod drzewem. Jej niegdyś biała suknia jest teraz zupełnie zabłocona, a przy dekolcie widać zaschnięte plamki krwi. Nie jej własnej lecz mężczyzny stojącego kilka metrów dalej, który rozmawia ze swym bratem.  Dziewczyna spogląda na niego z przestrachem. Nie ma pojęcia czemu tu wróciła. Przecież nie chciała z nim zostać. To on jej to zrobił. Zamienił ją w wampira wbrew jej woli. Przez niego jaj matka umarła, a ojciec ją wydziedziczył. Może dlatego tu przyszła? Bo nie miała się gdzie podziać? Bo nie miała już domu ? Bo została sama ?

-         Niklaus obawiam się, że popełniłeś okropny błąd. – doleciał do niej głos Elijah – Plotki szybko się roznoszą. Już pół wsi wie co zrobiłeś tej dziewczynie. Podnoszą się głosy, by zorganizować na nas obławę i nawet nasz ojciec zamierza cię ukarać za ten postępek.

-         Jak zwykle dramatyzujesz, drogi Elijah. Lepiej zobacz co udało mi się stworzyć. – odparł z półuśmiechem Klaus, po czym przywołał rudowłosą gestem dłoni – Chodź tu do nas, kochana.

Kobieta nie zareagowała. Wciąż siedziała skulona pod drzewem. Z zielonych oczu płynęły łzy, a kosmyki  włosów latały w nieładzie wokół jej twarzy. Wreszcie zwróciła pełne odrazy spojrzenie na swojego „stwórcę”. Wykrzywiła twarz w grymasie, jakby zobaczyła najszkaradniejszą rzecz na świecie, po czym splunęła na ziemię.

Niklaus nie pozwalał sobie na taką zniewagę. W nadludzkim tempie przemierzył dzielącą ich odległość. Spojrzał z wyższością na dziewczynę, w której oczach tym razem nie było już nawet śladu strachu. Promieniowała z nich odwaga i pewność siebie, co nadmiernie zdziwiło młodszego syna Mikaelsona. Pomyślał wtedy, że w tej dziewczynie coś jest. Sam jej wygląd wzbudzał zainteresowanie: niesforne rude kosmyki, promieniście zielone oczy, szczupłe, ale umięśnione ciało i buńczuczna postawa ciała. Niklaus Mikaelson postanowił, że chce, aby ta rudowłosa piękność pozostała z nim. W końcu mu się należała, była jego pierwszym „eksperymentem”, należała do niego. Od teraz, aż po kres wieczności.

-         Wstawaj. – rozkazał wampir władczym tonem, po czym zacisnął mocno rękę na ramieniu dziewczyny i pociągnął ją do góry, zmuszając tym samym do wstania. Następnie popchnął ją w stronę swego brata. Elijah przytrzymał rudowłosą, chroniąc ją przed upadkiem.

-         Nie tak należy obchodzić się z damami, Niklausie. – upomniał młodszego brata. Czuł, że dziewczyna trzęsie się w jego ramionach. Wydawała mu się taka krucha lecz te złudzenie minęło tak szybko jak się pojawiło, gdyż panienka odepchnęła go od siebie i odeszła pewnym krokiem. Na drodze stanął jej Klaus, który znienacka pojawił się przed nią.

-         Dokąd się wybierasz, droga Adelheid? – zapytał z przymilnym uśmieszkiem

-         Adelheid ?! – zapytał wzburzony Elijah, widocznie nie rozpoznał wcześniej dziewczyny – Niklaus co żeś uczynił! Przemieniłeś w wampira córkę czarownicy ?!

-         Uspokój się, bracie. Jej matka nie żyje, nie słyszałeś o tym ? Zmarła, kiedy dowiedziała się czym stało się jej jedyne dziecko, a ta tutaj straciła swą moc. Nic nam nie zrobi, nie rozumiesz ? Teraz to my dyktujemy warunki! To my jesteśmy najpotężniejsi!

Santino tylko wpatrywała się w niego nienawistnym spojrzeniem. 

Możesz tak sobie myśleć , ale nie znasz prawdy. Nie wiesz, że ja jako jedyna zachowam swoją moc. Nigdy się nie dowiesz, pragnąłbyś mnie zatrzymać tym bardziej, ale to ci się nie uda. Ucieknę.

I tak też zrobiłam. Miesiąc później, kiedy rodzeństwo Mikaelsonów uciekało z Mystic Falls, ja odłączyłam się od nich. Jedyne co zabrałam z mojej rodzinnej wioski to księga zaklęć matki, którą ukradłam ze swojego dawnego domu w dniu ucieczki.

Od tamtej pory nie widziałam Klausa, ani jego rodzeństwa, aż do dzisiaj.

Po tym incydencie z Elijah, odwiozłam Damona do pensjonatu. Ric również z nami wyszedł. Teraz we troje siedzieliśmy w salonie Salvatorów, popijając leniwie burbon. Damon rozłożył się wygodnie na fotelu, a ja i Saltzman siedzieliśmy obok siebie na kanapie.

-          Raz udało mu się mnie zaskoczyć – powiedział wampir w zamyśleniu.

-          Tak, ale tylko raz próbował. – odparłam z półuśmieszkiem, na co Ric parsknął śmiechem, po czym zapytał:

-          Jak tam gardło ?

-          Obolałe – odparł Damon, upijając kolejny łyk trunku.

-          Ostrzegałam cię przed nim,

-          Tak, wiem. Jak zwykle miałaś rację – odpowiedział wampir przewracając oczami.

-          Elijah to straszny koleś, ale ma niezłą fryzurę. Nalać wam kolejnego ? – zapytał Ric wstając po czym wziął ode mnie i Damona szklanki.

-          Trudno go będzie zabić.

-          Trudno? To prawie niemożliwe, skarbie.

-          Zastanowiłbym się dwa razy, nim bym uwierzył, że ten sztylet i trochę kurzu załatwią sprawę. – powiedział Ric dolewając bursztynowego płynu do szklanek – Potrzebne nam dodatkowe informacje.

-          Skończyły mi się źródła, a nasza nadnaturalna wikipedia, Heidi, wie tylko tyle, że kołek z białego dębu może go zabić, ale te drzewo już dawno spłonęło.

-          Nigdy nie chciałam mieć do czynienia z Pierwszymi, a kiedy się odsuwasz trudno znaleźć informacje – odparłam kąśliwym tonem.

-          Nie masz jakiś kontaktów ? – wtrącił Ric, podając mi burbon

-          Nie mam od… ponad 500 lat. – odparłam, upijając łyk trunku, po czym wstałam z sofy -  Idę po krew. Przyniosę ci trochę na to gardło – powiedziałam do Damona.

-          Seksowna pielęgniareczka. – uśmiechnął się olśniewająco – Podoba mi się to.

Podeszłam do bruneta, po czym pocałowałam go przeciągle w usta. Uśmiechnęłam się i poklepałam wampira po ramieniu, a następnie skierowałam swe kroki w stronę piwnicy, ciągle przysłuchując się rozmowie.

-          Heidi ma 500 lat ? – zapytał Ric z niedowierzaniem

-          Więcej, ale nie powie ci ile – odparł Damon.

-          Ty wiesz ? – Damon prychnął na to, a ja w tym czasie sięgnęłam po dwa worki z krwią i kierowałam się już w stronę salonu.

-          Oczywiście, że tak.

-          Co jest pomiędzy wami ? – zapytał po chwili milczenia Ric

-          Stara przyjaciółka, jest bardziej  jak siostra. Poznałem ją zanim stałem się wampirem.

-          Jak to jest siostra to mamy tu klasyczny przykład kazirodztwa. – odparł Ric, a Damon roześmiał się na głos - A co z tą laską z wiadomości ?

W tym momencie weszłam żwawym krokiem do pokoju i podałam Damonowi torebkę z rubinowym płynem, a sama usiadłam koło Rica.

-          Gadacie o Andie ? – zapytałam, upijając łyk życiodajnej cieczy

-          Yep. Ma ikrę, co ? – odparł wampir

-          Tylko jej nie zabijaj, proszę. – powiedział Ric po krótkiej chwili

-          Gdybym to zrobił, kto zrelacjonowałby jej śmierć ?

-          Po prostu tego nie rób. To przyjaciółka Jenny i wystarczy, że okłamuję ją we wszystkich innych sprawach. Nienawidzę kłamstw.

-          Przygnębiasz mnie tą swoją prawością, profesorku – powiedziałam, na co Ric tylko westchnął przeciągle, po czym sięgnął do kieszeni spodni po telefon, by zobaczyć godzinę.

Swoja drogą to tragiczne, że ludzie tak łatwo odchodzą od zegarków. Ten świat tak szybko się zmienia… Czuję się jakbym dopiero wczoraj brała udział w demonstracji, aby wyegzekwować takie same prawa dla kobiet, jakie mieli już mężczyźni.

-          O Boże, muszę iść. Muszę odebrać Jennę. – rzekł Ric, wyrywając mnie z zadumy - Nie kłopoczcie się. Sam trafię do wyjścia – powiedział, wstając z kanapy.

-          Powodzenia – odparł Damon przeciągając się leniwie w fotelu.

-          Pa, Ric. – pożegnałam się z mężczyzną.

Kiwnął mi głową, po czym wyszedł szybkim krokiem z salonu. Damon westchnął przeciągle, zamykając oczy, a ja już miałam zapytać czy gardło przestało go boleć, lecz wtem usłyszeliśmy jakiś hałas, dobiegający z korytarza. Wampir szybko podniósł się z fotela i skierował swe kroki w tamtą stronę. Nieco zdezorientowana ruszyłam za nim. Kiedy tam dotarliśmy, naszym oczom ukazał się wstrząsający widok. Ric dyszał ciężko z wbitym w brzuch nożem. Podbiegłam do niego szybko i wyciągnęłam narzędzie z jego ciała, po czym spojrzałam na jego dłoń. Uspokoiłam się, gdyż zauważyłam na niej pierścień Gilbertów. Pozwoli mu wrócić do życia, jeśli został zaatakowany przez nadnaturalną istotę.

Nagle znikąd pojawił się wilkołak i skoczył z nadludzką siłą oraz prędkością na Damona. Odsunęłam od siebie Rica, który osunął się na ziemię, po czym ruszyłam na napastnika, lecz wtem inny wilkołak złapał mnie od tyłu. Odchyliłam głowę uderzając go w nos, czym zwaliłam mężczyznę z nóg. Odwróciłam się z zamiarem skręcenia mu karku, ale pojawiło się ich więcej, doszło jeszcze dwóch facetów i kobieta ze strzelbą. Ruszyłam na nich, lecz jeden z nich wyciągnął broń. Drewniany nabój trafił mnie w sam w sam środek czoła. Obaliłam się na podłogę, a jeden z wilkołaków podbiegł do mnie i wstrzyknął mi werbenę. Ostatkiem sił odwróciłam się w stronę Damona. Również już leżał, a mężczyzna, który wcześniej na niego skoczył, podniósł się z miejsca obok, gwizdnął przeciągle, po czym powiedział:

-          Cholera, ale jesteś silny. Poszła na ciebie cała strzykawka werbeny.

Kobieta ze strzelbą wyszła naprzód, a Damon spojrzał na nią z nienawiścią.

-          Weźcie tego. – wskazała końcem lufy na Alarica – Nie żyje. Przy okazji ją też zabierzcie. – powiedziała, a ja poczułam jak czyjeś silne ręce łapią mnie za kostki, po czym zostałam brutalnie przeciągnięta po ziemi do salonu. Straciłam przytomność.

Działanie werbeny przestawało działać, a ja powoli budziłam się do życia. Mięśnie wciąż miałam sztywne i nie mogłam się poruszać, ale dobiegały już do mnie wszystkie bodźce z otoczenia. Usłyszałam głosy ludzi stojących nade mną.

-          To wampir ? – zapytał jakiś mężczyzna

-          Była dość silna, ale dziwnie pachnie. – wilkołak wciągnął głośno powietrze nosem - Trochę jak wampir, ale nie do końca. Coś też jak człowiek.

-          Zobaczymy.  Jeśli się obudzi to jest wampirem, jeśli nie to Stevie i Jim zabili dwoje ludzi – powiedziała kobieta. Zdaje się, że miała na imię Jules. Damon wspominał, że do Mystic Falls zawitała wilkołaczyca o takim imieniu. – Na wszelki wypadek przywiążcie ją łańcuchami do tego filara.

Na te słowa ponownie pochwyciły mnie czyjeś niedelikatne ręce. Przeciągnięto moje ciało po podłodze, po czym dosłownie rzucono mą drobną osobą na drewnianą belkę i starannie przywiązano solidnymi łańcuchami. Następnie usłyszałam, że wilkołaki odeszły kawałek dalej, więc postanowiłam uchylić nieco powieki. Dostrzegłam Damona. Siedział kilkanaście kroków ode mnie. Był przytwierdzony do krzesła grubymi łańcuchami, a na szyi miał metalową obrożę z czymś w rodzaju drewnianych naboi, wbijających mu się w skórę. Jego czarna koszula zupełnie przesiąkła krwią, spływającą z ran. Drgnęłam rozwścieczona na ten widok. Już miałam szarpnąć za łańcuchy, by się uwolnić, lecz wtem pochwyciłam spojrzenie wampira. Brunet popatrzył na mnie twardo i pokręcił przecząco głową na znak, bym się nie ruszała, więc postanowiłam go na razie posłuchać.

-          Dzień dobry, słonko. – powiedział wilkołak, który wcześniej zaatakował Damona – Miło, że już się obudziłeś. Wiesz, pewnego razu widziałem film, takie porno z torturami. W każdym razie mieli tam takie obroże, naprawdę fajna sprawa. Trochę ją przerobiłem, dodałem parę drewnianych gwoździ, a kiedy pociągnę… - wilkołak chwycił za łańcuchy przymocowane do obroży, po czym szarpnął. Damon zawył z bólu, gdy drewno wbiło się głębiej w jego skórę. Drgnęłam ledwo zauważalnie i zacisnęłam mocno powieki. Nie mogłam na to patrzeć.

-          Słyszałam, że masz kamień księżycowy – odezwała się Jules, a wilkołak rozluźnił ucisk na szyję Damona. Rozchyliłam nieco powieki. W salonie rozbrzmiał śmiech Salvatora.

-          Gdybyś tylko wiedziała jak ironiczna jest ta chwila. – ponownie się zaśmiał, po czym spoważniał – Powiem ci jak to przebiegnie. Będziecie mnie torturować, ja nic nie powiem, ktoś straci serce. Ostatnim razem był to twój chłoptaś Mason – Damon wypowiedział imię zmarłego wilkołaka z odrazą.

-          Tym razem będziesz to ty. – odparła Jules, po czym skinęła głową na mężczyznę, trzymającego łańcuchy od obroży – Stevie! – wilkołak gwałtownie szarpnął, a po pokoju rozniósł się krzyk Damona.

Czułam , że powoli działanie werbeny ustępowało. Wszyscy skupili się na Damonie , więc spróbowałam poruszyć ręką, by sprawdzić czy odrętwienie już minęło. Udało się. Zachęcona tym małym sukcesem, postanowiłam wyswobodzić dłoń z łańcuchów. Wykrzywiłam boleśnie nadgarstek i chwyciłam za wiążący mnie metal. Potem już tylko czekałam na odpowiedni moment, kiedy inni tak bardzo zaabsorbują się czymś innym, że nie zauważą mojego oswobodzenie.

-          Wiesz , co jest najlepsze w śrucie ? – zapytała Jules Damona - Rozrzut po całym ciele, maksymalne szkody. – wampir przytaknął, jakby całkowicie się z nią zgadzał. Wilkołaczyca wzięła broń do ręki i wycelowała w niego - Gdzie kamień księżycowy ?

-          Pogódź się z tym , skarbie . Nigdy go nie dostaniesz .

Poczułam mały podmuch wiatru, a zaraz potem doleciał do mnie znajomy głos Pierwotnego wampira.

-          Tego szukacie ? – zapytał Elijah, a wszyscy, łącznie ze mną, odwrócili się w jego stronę. Stał oparty o framugę drzwi, a w ręce trzymał kamień księżycowy. Podniósł na nas wzrok, po czym podszedł luźnym krokiem do stolika, który stał kilka kroków od wilkołaków oraz Damona i położył na nim kamień – Śmiało. Weźcie go.

Elijah odsunął się kawałek, robiąc miejsce wilkołakom. Jeden z nich podbiegł w nadludzkim tempie, ale kiedy był już prawie przy kamieniu, Pierwotny doskoczył do niego. Z łatwością zanurzył rękę w klatce piersiowej likantropa i wyrwał mu serce. Martwe ciało mężczyzny opadło bez życia na kanapę.

Korzystając z zamieszania, zaczęłam wprowadzać w życie swój plan oswobodzenia się. Zacisnęłam dłoń na łańcuchu, który oplatał moje nadgarstki i szarpnęłam. Ręka nienaturalnie się wykręciła, ale byłam już prawie wolna. Drugą dłonią sięgnęłam trochę bardziej w bok, po czym pociągnęłam za więzy na ramionach. Łańcuchy opadły z łoskotem na podłogę. Wszyscy zwrócili zdziwione spojrzenia na mnie. Nastawiłam sobie wykręconą rękę, po czym rzuciłam się na dwa wilkołaki, które próbowały uciec. Jedną dłonią wyrwałam serce jednemu, drugą drugiemu. Dwa ciała opadły z głuchym łoskotem na podłogę, a ja spojrzałam na nie z nieskrywaną radością. Podniosłam wzrok i zauważyłam, że pozostał już tylko Stevie, który nadal trzymał łańcuchy Damona. Jules najwidoczniej się zmyła.

Elijah podszedł wolnym krokiem do ostatniego wilkołaka, a ten skulił się. Przykucnął i zaciągnął kołnierz kurtki na głowę. Wyglądał tak żałośnie, że aż parsknęłam śmiechem.

-          Co z tobą , kochany ? – zapytał Elijah Steviego, po czym pociągnął go za ramię, aby wstał - Chcesz spróbować ? – wilkołak przecząco kręcił głową - Nie ? Tak? Nie ? Gdzie wilkołaczyca ? – powiedział Pierwszy, rozglądając się po pokoju.

-          Nie wiem. – odparł Damon

-          To bez znaczenia. – rzekł Elijah, po czym ponownie skupił wzrok na Steviem. Mężczyzna przełknął gorączkowo ślinę, obawiając się najgorszego. Pierwotny wampir przesunął po nim obojętnym spojrzeniem, po czym walnął go w żuchwę, z taką siłą, że aż skręcił mu kark. Rzucił bezwładne ciało Steviego na podłogę, a następnie odkręcił się w stronę Damona. Zerwał z niego łańcuchy, najpierw te, które oplatały jego nadgarstki, a potem te z brzucha. Odszedł kilka kroków do tyłu i odchylił głowę - Zdajesz sobie sprawę , że już trzeci raz ratuję ci życie ?

Salvatore nic nie odpowiedział, a Elijah odszedł po drodze zabierając kamień księżycowy ze stolika. Podeszłam do Damona i delikatnie zdjęłam mu obrożę, uważając by nie zahaczyć żadnym gwoździem o jego skórę. Teraz już bez problemu wstał, po czym przytulił mnie ciepło. Dopiero teraz poczułam, że w mojej głowie wciąż tkwi kula. Jęknęłam cicho, na co Damon odsunął mnie od siebie, spojrzał zatroskanym spojrzeniem na moje czoło i wyjął te cholerstwo.

-          Dzięki – odparłam pocierając bolące miejsce, które już zaczęło się goić.

Damon tylko uśmiechnął się w odpowiedzi i wyjął telefon, który nagle rozdzwonił się w jego kieszeni. Wampir spojrzał zdziwiony na wyświetlacz, po czym odebrał.

-          O co chodzi Bennet ? – zapytał, zabierając się za sprzątanie zakrwawionych łańcuchów, a ja szerzej otworzyłam oczy ze zdumienia. Bonnie nie cierpi Damona, coś musiało być na rzeczy skoro do niego zadzwoniła.

-          Musimy porozmawiać. – dobiegł do mnie głos ze słuchawki – Zmusiłam jednego z czarowników Elijaha do powiedzenia prawdy za pomocą zaklęcia. Zdradził nam jak Elijah planuje zabić Klausa.

-          Zamieniam się w słuch – odparł Damon, przerywając porządki.

-          Powiedział, że po ofierze Klaus będzie osłabiony i to ich jedyna szansa, a to oznacza…

-          Że od początku chciał poświęcić Elenę – przerwał Bennetównie Damon.

-          Tak. Ofiara jest częścią planu Elijah.

-          Zrozumiałem. Głośno i wyraźnie. – wampir rozłączył się, po czym spojrzał na mnie – Słyszałaś ?

-          Mówiłam ci – odparłam, wzruszając ramionami.

-     Tak i znów miałaś rację. Gratuluję. – przeniósł swój wzrok na Rica – Patrz kto się wreszcie obudził. Nareszcie, stary. Ominęła cię cała zabawa.