Lubisz ją

„ Na miłość nie ma żadnego sposobu , poza takim , aby kochać jeszcze mocniej. ” 

                                                                                - Henry David Thoreaus

01x21

Leżałam sobie w salonie i czytałam książkę . Ubrana byłam w długie dżinsowe rurki , buty na koturnach z brązowymi paskami , a góra to długa bluzka w czarno-białe paski i czarna kamizelka . Wszedł Damon , nie odrywając wzroku od książki powiedziałam :

-          Wiesz ,że go denerwujesz ?

-          A co ja zrobiłem ? – podszedł do mnie , uniósł moje nogi , usiadł na ich miejscu, a moje stópki położył na swoje kolana . Spojrzałam na niego i odłożyłam książkę . Jak zwykle wyglądał zniewalająco, mimo że miał na sobie tylko zwykłą czarną koszulę i ciemne dżinsy.

-          Błagam cię, Damon ! I nie pokazuj mi tu tego twojego niewinnego spojrzenia, nie nabiorę się na to . Celowo to robisz ? Właściwie po co ja ciebie pytam , skoro wiem, że tak.

-          To już nagle nie mogę rozmawiać z Eleną ? Wiesz , dobra kumpela ,a skoro to działa na nerwy Stefana to jeszcze lepiej .

-          Lubisz ją . – uśmiechnęłam się do niego zadziornie

-          Tak . – przytaknął głową – Wiesz, jedyna przyjaciółka .

-          A ja ? – powiedziałam , siadając mu na kolanach

-          Ty jesteś bardziej jak siostra .

-          A więc, bracie… Jestem głodna . – odepchnęłam go i ponownie wzięłam książkę - Pójdź po krew.

-          A czemu ja? – zapytał zdziwiony

-          Jesteś młodszym braciszkiem na posyłki , no nie ? – uśmiechnęłam się sztucznie

-          A co z tego będę miał? – nachylił się nade mną

-          A co byś chciał? – objęłam go za szyję

Udał, przez chwilę, że się zastanawia, a później pocałował mnie namiętnie.

-          Wiesz co , takie kazirodztwo. – powiedziałam ze sztucznym wyrzutem - Powinieneś się wstydzić . Gadaj , czego na serio chcesz ?

-          Umiesz śledzić i to jak mało kto . – wziął moja twarz w dłonie i zaczął jeździć palcem po moich ustach , cały czas się w nie wpatrując

-          Ta, wiem . I co z tego ?

-          Może zainteresowałabyś się wujkiem Johnem ? – zrobił proszące oczka

-          Mogę. Przynieś mi krew. – ponownie sięgnęłam po książkę - Zjem i się tym zajmę.

-          A co ze mną ? – zrobił naburmuszoną minę

-          A co ma być ? – zwaliłam go z kanapy i przybiłam jego ramiona swoimi dłońmi do podłogi , opierając swoje kolana tuż koło jego bioder – Tylko się z tobą droczę . – powiedziałam z zadziornym uśmieszkiem , po czym wpiłam się w te seksowne usta 

Wujku Johnie ? Gdzie ty się wybierasz? Do niezłej chatki przejętej przez bank, Heidi. Kogo odwiedzasz , wujaszku ? Niech zgadnę . Isobel .  Ty to się nigdy nie mylisz, Heid . Pozwolicie ? Chciałabym was podsłuchać. Ależ oczywiście , śmiało.

Okey , mam już nieźle zrytą banię . Po tysiącu latach mojego egzystowania zaczęłam z nudów rozmawiać z wyimaginowanym wujkiem Johnem w swojej głowie. Najpierw gadali o ludziach , których zahipnotyzowała Isobel, jakby to było coś wielkiego , ale później przeszli do konkretów .

-          Zakładam ,że nadal nie masz wynalazku . – powiedziała Isobel

-          Zdobędę go. Tak, jak mówiłem. – odrzekł John

-          Zagroziłeś Damonowi Salvatorowi zdemaskowaniem go . Nie poskutkowało . Zabiłeś Pearl. Nadal bez efektów.

A więc John zabił Pearl . Raczej ciekawa informacja , choć bezużyteczna .

-          Twój plan raczej nie skutkuje , Johnie . – stwierdziła, widocznie już zirytowana, biologiczna matka Eleny

-          Twój przyjazd w niczym nie pomoże .

Ledwo to powiedział , a Isobel uderzyła go w twarz tak , że aż poleciał na ziemię . Zły ruch , wujaszku . Nie tak obchodzi się z krwiożerczymi damami .

-          Zawiodłeś , Johnie . Teraz ja się tym zajmę . – rzekła Isobel i odeszła

Niczego użytecznego się nie dowiedziałam. Śledzenie Johna zbyt wiele nie daje, poza przyjemnością oglądania jak dostaje w pysk.

-          Czego się dowiedziałaś ? – zapytał Damon

Byłam już z powrotem w pensjonacie Salvatorów. Leżałam na starszym Salvatore, a on na kanapie , w salonie i opowiadałam mu o moim małym śledztwie.

-          Niewiele . John pojechał do Isobel , tam się dowiedziałam ,że zabił Pearl ,a później wrócił do domu . Chce się zbliżyć do Jeremiego .

-          Jakieś ukryte motywy ? – dociekał seksowniejszy Salvatore

-          Nie raczej chodzi o to ,że są spokrewnieni. Sądzę , że chce podzielić się swoją wiedzą z bratankiem. Potem zadzwoniła Isobel ,a John do niej pojechał . Chciał żeby wypuściła Jeremiego . Pobili go , te jej zahipnotyzowane sługusy ,a ona zdjęła mu pierścień . Potem przyjechałam do ciebie .

-          Wchodziłaś do środka ?

-          Nie, cały czas byłam na zewnątrz .

Wtem do pokoju weszli Stefan, Elena i Bonnie. Czarownica. Nie dobrze. Wyszeptałam Damonowi do ucha :

-          Muszę iść . Wiedźma .

Ledwie to powiedziałam już mnie nie było , a raczej byłam tylko, że w pokoju nad nimi i wszystkiego dokładnie słuchałam . Chcieli wziąć od Damona wynalazek Johnathana Gilberta.

Nie mogłam być na dole z nimi . Za wszelką cenę chciałam unikać czarownic . Mogły wyczuć, że jestem jedną z nich, ale jednocześnie też czuły wampira. Nie mogłam ryzykować, że ktoś się dowie. Jestem potężna i mogłabym się przydać do wielu rzeczy, co nie oznacza, że chce robić coś co ktoś mi karze . Zbyt długo uciekam , żeby przez głupi błąd wpaść prosto w ręce … kogoś.

Wiele rzeczy jest we mnie pomieszanych . Tak  na przykład : kiedy wampir kiedy jest najedzony może się dobrze kontrolować , ja niekoniecznie (szczególnie jeśli odczuwam silne emocje) , wampiry nie potrzebują ludzkiego jedzenia , ja muszę je jeść (jakaś część mnie jest nadal żywa , ze względu na to ,że jestem czarownicą . Jest to możliwe  dzięki zaklęciom rzucanym przez duchy zmarłych czarownic) , czarownica jeśli chce rzucić zaklęcie ponad jej siły to umrze , ja jestem nieśmiertelna, moja moc jest ograniczana przez duchy zmarłych czarownic nie przez słabe, ludzkie ciało i tak dalej i tak dalej .

W każdym bądź razie nie mogę pozwolić żeby Bonnie mnie dotknęła lub jakakolwiek inna czarownica . Zbyt wiele by mnie to kosztowało.

Damon oddał wynalazek, a Bonnie zdjęła czar. Muszą już tylko oszukać Isobel .

Siedziałam już w łóżku Damona, ubrana w swoją piżamkę, na którą obecnie składała się koszulka starszego z braci Salvatore i czarne, koronkowe figi. Sączyłam burbon ze szklanki, kiedy przyszedł Damon z tym samym trunkiem w dłoni. Położył się koło mnie i założył jedną  rękę za głowę .

-          Jak poszło ? Isobel się nabrała ? - zapytałam

-          Tak .

-          O co chodzi? Wyglądasz … jakbyś miał mieszane uczucia .

-          Isobel powiedziała ,że kocham Elenę , a później Stefan zrobił mi kazanie pod tytułem „Wara od mojej dziewczyny”. – skierował swój wzrok na mnie - Więc powiedzmy , że trochę dziwnie się z tym czuję .

-          Łał . Mówiłam ci . Lubisz ją i nie tylko ja to widzę . – posłałam mu zadziorny uśmieszek na co on wywrócił oczami
-     Idź spać . – powiedział i rzucił we mnie poduszką 

Głód

„Dzięki temu , że jest czas nie wszystko dzieje się naraz .”

                  - Napis na Murze 

01x20

Silne ramiona ciemnowłosego wampira oplatały mnie , mimo to nie czułam się zagrożona . Byłam bezpieczna . Zawsze miałam te uczucie czując jego dotyk na mojej skórze . Otworzyłam szeroko błyszczące zielenią oczy i kilka razy zamrugałam . Z półprzymkniętymi powiekami odwróciłam się w stronę Damona, spoglądając na niego jeszcze niewybudzonym wzrokiem . 

-          Wiesz ,że musimy już wstać ? – powiedział brunet, owijając sobie kosmyk moich rudo-brązowych włosów na palcu

-          Wiem ,ale nie chcę . – wymruczałam

Miał już coś powiedzieć , ale zamknęłam mu usta pocałunkiem . Przekręcił się na plecy , a ja położyłam się na niego , ciągle całując się namiętnie . Uniosłam mu podbródek na palcu i wtedy usłyszałam dźwięk parkującego przed domem samochodu .

-          Elena przyjechała . – powiedziałam i spojrzałam mu w oczy

Wiedziałam , że to oznacza koniec naszych harców . Podniosłam się z łóżka i założyłam czarny, koronkowy stanik oraz figi i koszulkę starszego Salvatore w tym samym kolorze .

Zeszliśmy na dół . Stała już tam dziewczyna młodszego Salvatore , właśnie miała schodzić do piwnicy . Sobowtór ubrany był w fioletową bluzkę na długi rękaw i zwykłe dżinsy . Bezguście . Łał , zazwyczaj nie mam takich uwag . Na serio jej nie lubię.

Damon poprowadził ją bez słowa na dół , a ja powróciłam do jego sypialni aby się ubrać .

Wybrałam ciemne dżinsy plus czarną koszulę z koronką do połowy pleców i balerinki tego samego koloru . Nieźle to kontrastowało z moimi rudo-brązowymi włosami , ułożony w artystycznym nieładzie . Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze i zeszłam na dół .

Usłyszałam rozmowę, więc skierowałam się w kierunku z którego dochodziła .

-          Plus większość nocy spędziłam tutaj . – to był głos Eleny

-          Więc dziś w nocy też tu będziesz ? – odrzekł Damon

-          To jakiś problem ?

-          Tak . Jesteś prawdziwym utrapieniem .

-          Na razie .

Minęłam się z Eleną w drzwiach . Słyszałam jak bije jej tętno . Pulsująca krew , płynąca w jej żyłach …

Spojrzała na mnie dziwnie , jakby z przestrachem i szybkim krokiem skierowała się do wyjścia .

-          Twoja twarz . – powiedział Damon i natychmiast znalazł się przy mnie .

Teraz poczułam , że mam wydłużone kły , zaczerwienione oczy i widoczne żyły na twarzy.

Pogłaskał mnie po twarzy . Odetchnęłam i skupiłam się tylko i wyłącznie na nim .

Na jego dotyku , na jego niebieskich oczach i na tym co do mnie mówił .

-          W porządku . Po prostu musisz coś zjeść .

-          Wiem , ale zapominasz ,że jem więcej niż zwyczajny wampir , a krwi w lodówce nie przybywa .

-          Wystarczy .

-          Tak ,ale na jak długo ? Ja nie mogę pójść, bo jeszcze kogoś pogryzę  ,a ty niańczysz Stefcia , poza tym rada szuka wampirów i …

-          Uspokój się .

-          Po prostu martwię się o Stefana, a przez to mniej jem i trudniej mi nad sobą panować , dodatkowo martwię się ,że jestem ci dodatkowym problemem …

Nagle Damon porwał mnie na ręce niczym pannę młodą , okręcił się ze mną wokół własnej osi  i mocno pocałował .

-          Nigdy nie byłaś dla mnie problemem i nigdy nim nie będziesz . Dotrze to do ciebie kiedyś? – powiedział czule

Poczułam ,że kły się skurczyły ,a twarz wróciła do normalnego wyglądu . Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową . Kiedyś …

Przypomniało mi się jak go poznałam . Uśmiechnęłam się pod nosem i pozwoliłam wspomnieniom swobodnie popłynąć .

Mystic Falls , 1842 r.

Niewielka dziewczyna z rozwianymi  rudo-brązowymi włosami przemieszcza się szybko między drzewami … Zbyt szybko jak na normalnego człowieka . Jednak coś kazało jej ustać , jakiś głos w jej głowie , nie należący do niej , lecz do ducha jej zmarłej matki .

Nasłuchuj córko . Mam wizję , musisz nasłuchiwać …

Reszty dziewczyna nie dosłyszała gdyż najwyraźniej inne zmarłe wiedźmy nie chciały dopuścić jej rodzicielki do głosu .

Tak więc ustała , a jej czujne uchu wyłapało  krzyk kobiety . Nie było to jednak wołanie o pomoc , ani zawodzenie przepełnione strachem . Zielonooka wampirzyca wciągnęła powietrze nosem . Czuła krew. Podążyła za tym kuszącym , dla niej , zapachem i szybko znalazła się pod otwartym oknem z którego dochodziły krzyki. Wampirzyca wspięła się na pobliskie drzewo i zajrzała do środka pomieszczenia . Ujrzała kilka krzątających się kobiet oraz tą , która wydawała te donośne odgłosy . Rodziła …

-          Widać główkę … Przyj ! – nakazała jedna ze służących

Kobieta ponownie krzyknęła i wykonała rozkaz .

-          Mocniej !

Potrwało to jeszcze około kwadransa , aż wreszcie akuszerka wykonała swoją pracę . Wzięła dziecko na ręce i położyła je nowo upieczonej matce na piersi .

-          To chłopczyk . – poinformowała służąca

Rodzicielka pogłaskała swoje nowo narodzone dziecko po małej główce . Już wcale nie płakało .

-          Będziesz nazywał się Damon , mój skarbie . Damon Salvatore .

-          Nie możesz nigdzie wyjść . – oto stał przede mną, już dużo starszy, Damon i zagradzał drogę do wyjścia

Próbowałam nad sobą zapanować ,żeby nie dostrzegł jak bardzo jestem zdenerwowana . Głód był nie do zniesienia ,a wypiłam już dzisiaj całą torebkę krwi .

-          Właśnie ,że mogę i to zrobię . Patrz .

Ruszyłam w stronę wyjścia . Damon natychmiast zastąpił mi drogę .

-          Przepuść mnie . Chcę wyjść . – powiedziałam ledwo panując nad swoim głosem

-          Dziesięć minut temu sama powiedziałaś ,że nie możesz , bo …

-          Wiem co powiedziałam . Ale czuję się dobrze . – przerwałam mu , ale on nie dawał za wygraną 

-          Musiałem cię uspokajać .

-          I spełniłeś swoją robotę . Bardzo ci za to dziękuję . Jestem spokojna . Sprowadzę trochę krwi ,albo zjem coś na mieście i już .

-          Rada szuka wampirów . – wysunął ten „niezawodny” argument

-          Mam 1000 lat i nikt mnie nie złapał . Sądzę , że dam sobie radę z paroma oficerami pani szeryf .

-          Nie jesteś w dobrej formie …

-          Nieprawda . Jest wspaniale , tak wspaniale ,że aż chce się rzygać tęczą . Słuchaj wszystko będzie w porządku . W plecaku mam termos z kawą i coś mocniejszego . Będę unikać tłumów, a w ogóle najpierw poszukam kogoś w lasach i ugryzę w nadgarstek ,żeby było ,że się skaleczył czy coś .

Zamilkł na chwilę i zamyślił się . Zmarszczył czoło i powiedział :

-          Widzę ,że wszystko starannie obmyśliłaś .

Zarzuciłam mu ręce na szyję . Spojrzałam mu prosto w oczy i wymruczałam słodko-seksownym tonem :

-          Damiś , tatku … Daj córeczce wyjść z domu .

-          A więc zachowuję się jak tatusiek ?

-          Absolutnie . – skinęłam głową - Na serio . Wszystko będzie w porządku i niedługo wrócę. Obiecuję .

Westchnął zrezygnowany . Popatrzył na mnie badawczo z tajemniczą miną .

-          Dobrze ,ale bądź ostrożna . Pamiętaj rada czuwa . Skoro ty idziesz coś zjeść to ja idę nakarmić Stefana.

Pocałowałam go przeciągle , a następnie uwolniłam z uścisku . Wskazałam na niego palcem i rzekłam :

-          Nie długo wrócę i cię jeszcze pomęczę , nie bój się .

Skierowałam się do wyjścia i już po chwili mnie nie było .

Weszłam przez frontowe drzwi pensjonatu Salvatorów . Zdjęłam skórzaną kurtkę i krzyknęłam :

-          Jestem już !

W mgnieniu oka zjawił się przede mną Damon .

-          Słuchaj … Jest sprawa .

-          Już mi się to nie podoba . – wtrąciłam , ale on nie zwrócił na to uwagi i ciągnął dalej

-          Nauczyciel znalazł miejsce gdzie prawdopodobnie mieszka Isobel . Jadę z nim to sprawdzić .

-          Kto zostaje ze Stefanem ? – powiedziałam zostawiając plecak na podłodze i poprawiając niesforne rudo-brązowe kosmyki , odpowiedziała mi wymowna cisza ze strony bruneta - Ja ?

-          Będzie też Elena . – powiedział i przeszedł do salonu , a ja podążyłam za nim

-          Nie ma mowy . Wiesz ,że to nie najlepszy moment żebym przebywała wśród ludzi …

-          Och , doprawdy ? A gdzie się podziało „Jestem spokojna.” , „Wszystko będzie w porządku” ?

-          Błagam cię . Dobrze wiesz o co mi chodziło . Chciałam ci zejść z karku i przy okazji coś zjeść . Siedziałam cały czas w lesie , a gdy jakiś samotny turysta się na mnie napatoczył to od razu go zahipnotyzowałam i się na nim pożywiłam . Mało brakowało , a kilku bym zabiła . Nie wytrzymam przy Elenie . Pójdę stąd .

-          Ktoś musi ich jeszcze pilnować. – upierał się przy swoim wampir

-          Będę na zewnątrz ,ale do domu nie wejdę . – popatrzył na mnie krzywo - Wiem ,że mu ufasz . On jej nie skrzywdzi , prędzej ja to zrobię .

-          Tobie też ufam . – wziął mnie za ręce i spojrzał prosto w oczy - Dasz radę .

-          Mam nadzieję .

 Cały czas jestem głodna . To nie słabnie . Czuję ,że Elena jest blisko ,a to nie pomaga .

Wchodzi do Stefana . Nie , nie ,nie . Czemu to robisz ? Podchodzę pod dom i po chwili jestem już w piwnicy , prawie przy nich . Słyszę jak bije jej serce , jej oddech , krew pulsującą jej w żyłach …

Nie , nie mogę . Czuję jak momentalnie wydłużają mi się kły , a twarz człowieka zmienia się w demoniczną . Muszę stąd wyjść .

Słyszę ,że Stefan się od niej odsuwa . Nie skrzywdzi jej . Wiem to . Nie wytrzymam  . Kły tak bardzo bolą . Muszę coś zjeść .

Wychodzę i przy okazji biorę swój plecak . Wypijam cały termos kawy . Jest trochę lepiej . Nadal czuję przeraźliwy głód ,ale mogę jaśniej myśleć . Krew znajduje się w piwnicy ,ale tam jest też Elena . Nie mogę tam wejść . Zabieram się za butelkę burbonu i skupiam się tylko na tym żeby nie wrócić do domu , póki nie przybędzie Damon . 

Damon . Jest z powrotem . Rozmawia z Eleną . Jestem wykończona . Weszłam do jego sypialni przez otwarte okno i poszłam pod prysznic ,a później do łóżka Głód nie pozwalał mi zasnąć ,ale sama świadomość, że Damon jest już blisko mnie uspokajała . On tak po prostu na mnie działał. Umiał doprowadzić mnie do stanu absolutnej równowagi , kiedy komuś innemu, gdyby tylko spróbował, to urwałabym mu łeb . Był jak taki mój guzik bezpieczeństwa . Zawsze …

Mystic Falls , 1852 r.

Mały chłopiec o czarnych włosach i przejrzyście niebieskich oczach płacze za domem . Na policzku ma rozcięcie z którego leci krew . Nie zauważa on podchodzącej do niego dziewczyn. Na oko jest starsza od niego o dziesięć lat, w rzeczywistości  o wiele więcej . Uklęknęła przed nim .

-          Twój ojciec nie powinien cię uderzyć . To Stefan poplamił obraz . Ładnie , że go obroniłeś i wziąłeś winę na siebie. Jesteś bardzo dzielny .

Heidi uśmiechnęła się do dziesięcioletniego Damona , a on przestał płakać .

Pogłaskała go po policzku , a na jej palcach została krew . Skierowała swój wzrok na życiodajną ciecz , która pozostała na jej ręce . Jej twarz momentalnie przybrała demoniczny wyraz . Spojrzała z bólem i przestrachem w oczach na chłopczyka . Ten najpierw był zszokowany , ale nie przestraszył się . Wyciągnął dłoń i również dotknął policzka nieznajomej . Przeciągnął kciukiem po wystających żyłach , a ona zamknęła oczy . Gdy je otworzyła jej twarz znowu była normalna , a kły w ludzkim rozmiarze . Zdziwiona skierowała spojrzenie swych promieniście zielonych oczu na malca . Uśmiechał się do niej .

 Damon powiedział Elenie prawdę . Zna już większość historii o tym co spotkało braci Salvatore . Jak zostali przemienieni i , że nie zawsze byli tacy jacy są dzisiaj . Pamiętam to wszystko , jakby zdarzyło się wczoraj …

Mystic Falls , 1864r.

Czarnowłosy młodzieniec kryje się pomiędzy drzewami i patrzy jak płonie kościół , a w nim (jak sądzi) jego ukochana . Podchodzi do niego wampirzyca z rudo-brązowymi włosami . Wydaje się być zdziwiony jej przybyciem .

-          Myślałem , że wyjechałaś .

-          Nie . Byłam tu cały czas i patrzyłam jak marnujesz czas z Katherine Pierce .

-          Znałaś Katherine ?

-          Chyba można tak to ująć .

Ponownie skierowali swe spojrzenia w stronę płomieni .

-          Ona umarła . Odeszła , nie chcę żyć wiecznie . Bez niej to będzie wieczna udręka .

-          Niekoniecznie .

Brunet spojrzał na swoją towarzyszkę .

-          Wampir potrafi więcej niż człowiek .

-          Wiem , Katherine mi opowiadała …

-          Ale nie pokazała ci o co dokładnie w tym chodzi .

Przybliżyła się do młodego mężczyzny .

-          To twój wybór . Nie zmuszę cię , ale chcę żebyś był świadom co możesz zyskać , a co stracić .

Młody Salvatore spojrzał Heidi Santino prosto w oczy .

-          Dlaczego? Czemu chcesz mi pomóc ?

-          Bo mi na tobie zależy . Jesteś dla mnie ważny Damon , zawsze byłeś …

Przez następne kilka godzin wampirzyca pokazywała wszystkie zalety i wady bycia wampirem , odpowiadała na każde pytanie chłopaka i gdy zbliżali się już do kamieniołomów , a także tymczasowej rozłąki , dziewczyna w końcu zadała decydujące pytanie .

-          Jaki jest twój wybór ?

Mężczyzna popatrzył na nią smutno .

-          Bez Katherine nie ma świata . Nie chcę żyć . Ani jako człowiek , ani wampir .

Dziewczyna pokiwała głową ze zrozumieniem .

-          Ona na ciebie nie zasługiwała .

Salvatore podszedł do wampirzycy .

-          Żegnaj, Heidi.

-          Żegnaj, Damonie.

Przytulili się po raz ostatni (jak myśleli) i dziewczyna rozpłynęła się w mroku .

                                                                            ***

Hejka wszystkim ;)

Dzisiaj wyjątkowo dużo retrospekcji , bo aż trzy . Wiecie jakoś tak dobrze mi się je pisze i ogólnie lubię to robić. Mam nadzieję , że wam też się podoba ;*

Niestety nie znalazłam jeszcze zdjęcia , które by pasowało do mojego wyobrażenia  Heidi , ale szukam i w końcu coś wykombinuję . Obiecuje ! :)

Serdecznie wszystkich pozdrawiam i zapraszam do komentowania i zostawiani mi linków do waszych blogów .

Bye i do napisania ;D 

Wybory Miss Mystic Falls

„(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.” 

          - Joanne Kathleen Rowling

01x19

Obudziłam się wraz z Damonem przez dzwonienie jego telefonu .

-          Wyłącz to cholerstwo ! – walnęłam go poduszką i zakopałam się głębiej pod jasno beżową pościel .

-          Już  odbieram . - kopnęłam go w piszczel - Już ! Halo ? Tak obudziła mnie pani , ale nic nie szkodzi .

-          Szkodzi . – wtrąciłam się wychylając głowę spod kołdry

-          Tak , oczywiście . Za chwilę będę . Do widzenia, pani szeryf .

-          Czego chciała ?

-          Było kolejne włamanie do banku krwi , to ty ?

-          Nie .  Zaprzestałam polowań na ludzi ,ale korzystam z twoich zapasów .

-          Pewnie to ktoś od Pearl . Ich obecność tutaj jest niewygodna .

-          Musisz już iść ?

-          Tak ,ale najpierw wezmę prysznic . A ty idziesz ze mną .

Wziął mnie na ręce i zaprowadził do swojej łazienki . Zrzuciliśmy ciuchy i weszliśmy pod prysznic . Po prostu się myliśmy … no prawie . Dodatkowo obrzucaliśmy się pianą z szamponu i obściskiwaliśmy .

Wyszłam pierwsza i zaczęłam suszyć włosy , Damon również po chwili opuścił kabinę prysznica . Pocałował mnie , ubrał się i wyszedł .

Kiedy skończyłam z włosami (które wyjątkowo potraktowałam lokówką) poszłam się ubrać . Założyłam koszulę w kratę, wytarte dżinsy i trampki za kostkę .

Zaczęło mi się już nudzić więc zadzwoniłam do Caroline i umówiłam się z nią do Grilla , zaraz po tym jak skończy lekcje .

Spotkałam się z Barbie na miejscu . Usiadłyśmy na drewnianych krzesełkach i ja zamówiłam frytki , a blondi tylko gadała o wyborach Miss Mystic Falls .

-          Elena na pewno wygra . Jej rodzice umarli ,więc wszyscy na nią zagłosują ze współczucia. Jestem bez szans .

-          Właściwie to dlaczego to jest takie ważne ? – powiedziałam wsadzając sobie frytkę do ust

-          Dlaczego ? Pracowałam na to bardzo długo i chcę to wygrać . Moja babcia była Miss Mystic Falls , moje ciotki i jedynie moja mama nie . A ja nie jestem taka jak ona . Chcę być Miss . Zasłużyłam na to . Ty byś nie chciała ? – mówiła gestykulując zamaszyście

-          Nie . Nie kręcą mnie tego typu rzeczy . Kupujesz sobie drogą kieckę , robisz elegancką fryzurkę i po co ? I tak wszyscy na tym przyjęciu będą w garniakach i sukienkach , spięci i eleganccy . Nie lubię takich akcji . Wolę swoje normalne ciuchy- strzepnęłam nieistniejący paproch ze swojej koszuli - i moje normalne, nienormalne zachowanie .

-          Nie to wcale nie tak …

-          Dobrze , już dobrze . – przerwałam jej -  Nie próbuj mnie przekonywać i tak nie zmienię zdania .  Zresztą i tak tam idę , z Damonem . Słuchaj jeśli naprawdę tyle zrobiłaś i masz dobrą prezencje to sądzę ,że wygrasz .

-          Naprawdę ?

-          Tak . Elena po śmierci rodziców była na pewno załamana i się nie angażowała , więc sądzę , że masz duże szanse , ale teraz się już pożegnam . Zmykam do pensjonatu . Umieram z głodu .

-          Przecież dopiero co zjadłaś talerz frytek . – zdziwiła się

-          Ta , ale mam ochotę na coś jeszcze innego , a w Grillu tego nie dostanę .

-          A może raczej masz chęć na kogoś ? Może bruneta o niebieskich oczach ? - spojrzała na mnie znacząco

Przekrzywiłam głowę i udałam zastanowienie .

-          Ta , na to chyba też , ale nie tylko .

 Uśmiechnęłam się i zgrabnie wstałam z krzesełka . Ruszyłam w stronę wyjścia , po drodze zakładając swoją skórzaną kurtkę .

Leżałam rozłożona na kanapie w sypialni i popijałam krew ze szklanki . Stefan właśnie tamtędy przechodził , a że był on bratem znajdującym się najbliżej mnie to do niego zagadnęłam .

-          Hejka , Stef .

Uśmiechnęłam się i puściłam oko . Skierował wzrok najpierw na moją szklankę , a dopiero potem na mnie . Odwzajemnił uśmiech oraz odpowiedział :

-          Cześć , Heidi . – przekrzywiłam głowę i zmrużyłam oczy

-          Wyglądasz … jakbyś miał dobry humor . To bardzo dziwne .

-          Och , niech zgadnę . To nie możliwe , to ma na pewno jakiś związek z piciem krwi .

-          Wiesz , po prostu sądziłam , że te zmarszczki zakorzeniły się już na dobre po 150 latach marszczenia czoła . – powiedziałam i wyszczerzyłam zęby

-           Zapewne myślisz ,że piję ludzką krew.

-          Stef , błagam cię . Ja tu jak dobra kumpela prawię ci komplement , a ty co ? Zero wychowania . Czuję się urażona i nieważne ,że właśnie to chciałam powiedzieć .- zrobiłam niewinną minę , a Stef tylko wzruszył ramionami

-          Jestem czysty .

-          Jasne , a ja jestem dziewicą . – pociągnęłam kolejny łyk krwi i spojrzałam na niego znacząco

-          Możesz nie wierzyć .

-          Właśnie coś nie dowierzam , ale śmiało rób co chcesz . Tylko nas nie wydaj, panie Hyde .

Podniosłam się z kanapy i odeszłam . Przechodząc koło niego, włożyłam mu szklankę do rąk .

-          Możesz to odnieść ? – powiedziałam i nie czekając na odpowiedź wyszłam

Dobra . Powiedzmy ,że go śledziłam . Albo raczej podpatrywałam co robi . Nadal nie wieżę ,że mnie nie widzi . Taka banalna kryjówka pod łóżkiem ,a jednak się sprawdza .  Gada z Eleną przez telefon i pije sobie krew z torebeczki .  Ale z niego kłamczuszek . Skończyło mu się piciu . Wysyłam do Damona sms-a : Szykuj się . Nasłuchuj kroków .

Kończą rozmowę . Stefcio wychodzi z pokoju . Chwilę później jest już w piwnicy z lodówką pełną krwi . Ja to mam czuja .

-          No proszę . Jesteś nie tylko kłamcą ,ale i złodziejem . – powiedział Damon opierając się o framugę drzwi 

-          Będę na górze .

Powiedziałam, nie chcąc być świadkiem kłótni braci Salvatore . Damon skinął mi głową ,a ja wyszłam .

-          Heidi ! Idziesz czy nie ? – krzyknął Damon – Czekam już na ciebie całe wieki . Przyjęcie niedługo się zacznie . Chyba nie chcesz przegapić wyborów Miss ?

-          Już idę !

Tym razem byłam ubrana w granatową sukienkę bez ramiączek . Była z przodu krótsza ,a z tyłu dłuższa . Stanik oddzielony był tasiemką ,a reszta delikatnie opadała na moje ciało .

-          Warto było czekać ? – powiedziałam uśmiechając się seksownie

-          Zamierzasz być Miss Mystic Falls nie zgłaszając się nawet do konkursu ?

-           Daj spokój . – dałam mu kuksańca – Chodźmy już na to nudziarstwo .

Nadstawił mi swoje ramię, uśmiechając się przy tym szelmowsko . Przewróciłam oczami , ale chwyciłam go i wyszliśmy na wybory Miss Mystic Falls .

Natknęłam się na Damona przy barku z drinkami . Sączył właśnie ze szklanki burbon . Podeszłam do niego i wyjęłam mu szkło z ręki , po czym wypiłam łyka .

-          Powiedziałeś Elenie o uzależnionym Stefanku ? 

-          Yep. Dosłownie minutę temu . – zabrał mi szklankę z ręki . Wypił do końca i odstawił na barek

-          I jak ?

-          Była … zaskoczona . – ruszyliśmy w dalszą część sali

-          Nic dziwnego . Mówimy o jej Stefanie .

-          Przyszedł kiedy rozmawialiśmy .

Przystanęłam i spojrzałam Damonowi w twarz .

-          Będzie na ciebie zły .

-          Wątpię . Będzie zbyt zajęty myśleniem o tym ,że Elena już wie . – rozejrzał się – Idę . Ludzie już się ustawiają do prezentacji Miss .

-          Zaraz do ciebie dołączę . Napiję się jeszcze .

I z powrotem znalazłam się przy barku .

Po kilku minutach doszłam do Damona i reszty tłumu , który oglądał zapowiadanie uczestniczek konkursu .

-          Carol Lockwood szuka jednej z zawodniczek , Amber . A ja nigdzie nie widzę Stefana.

-          Myślisz, że on … ? – zapytał Damon

-          Chyba tak .

-          Panna Elena Gilbert  w towarzystwie pana Stefana Salvatore . – usłyszeliśmy głos burmistrza Lockwooda

Skierowaliśmy swoje spojrzenie na schody . Elena schodziła, a na dole czekał na nią jakiś chłopak , który na pewno nie był młodszym Salvatore .

-          Stefan się nie zjawi .

-          Idę . – powiedział Damon

-          Ty naprawdę ją lubisz .

Nic mi nie odpowiedział tylko stanął na miejscu , w którym powinien stać jego brat i eskortował Elenę na plac .

Ruszyłam w tamtą stronę , żeby popatrzeć na ich taniec . Ustałam koło Jenny i Alarica .

-          Dlaczego jest z Damonem ? – zapytała ciocia Eleny

-          Nie mam pojęcia .

-          Stefan się gdzieś… zgubił. – uświadomiłam ich

Skierowałam swój wzrok na tańczących .

Zupełnie jakby znów był 1864 rok , tyle , że teraz to ten starszy brat tańczy z sobowtórem .

Nie do wiary , że on nadal pamięta jak to się tańczy .

Elena uśmiecha się do Damona , a on odwzajemnia uśmiech .

Tak pięknie razem wyglądają .

Znowu stałam przy barku i piłam whisky . Właśnie miałam zagadać jakiegoś chłopaka żeby potem wychłeptać z niego trochę krwi , ale dorwał mnie Damon .

-          Zmywamy się stąd . Miałaś rację Stefan był z Amber . Trzeba wrócić do domu i się nim zająć . – podał mi moje nakrycie - Twój płaszcz .

-          Dzięki . – wzięłam go od niego i szybko nałożyłam

Wyszliśmy z sali i ruszyliśmy w stronę jego wozu .

Wsiedliśmy do samochodu , pojechaliśmy w stronę pensjonatu .

Elena wykonała plan . Wbiła Stefanowi pocisk z werbeną . Resztę wieczoru spędziłam z nią i Damonem przed „celą” w której zamknięty był Stefan , na czas … rekonwalescencji.

                                                                           ***
Hejka, chciałam serdecznie podziękować za przemiły komentarz od Truth . Dziękuję ci bardzo , jesteś wspaniała , podobnie jak twój blog :) Dzięki tobie poprawiłam ten rozdzialik , który w oryginalnej wersji był krótszy i rzeczywiście bardziej przypominał scenariusz ;) Thank you so much ;*
Oczywiście jak zawsze zachęcam do czytania i komentowania oraz zostawiania mi linków do waszych blogów .
Do napisania , bye ;*

Przyjęcie założycieli

„Upiłem się i zobaczyłem pająka . ”

- William Szekspir 

01x18

Cholera co to za hałas ?!

-          Skoro to obudziło też ciebie , to oznacza ,że jest naprawdę głośno .

-          Idź go ucisz . – wyjęczałam i nałożyłam poduszkę na głowę .

-          Lecę . Zobaczymy się później. – pocałował mnie w czubek głowy .

-          Yhym . Um . Czekaj . Gdzie będziesz szedł ?

-          Na spotkanie Rady i nie możesz iść bo to tajemna rada .Co oznacza tyle ,że każdy o niej wie ,ale oni nie wiedzą ,że my wiemy . Dam znać jak wrócę .

-          Okey .

Szybki buziak na pożegnanie i już go nie było ,a ja mogłam spać dalej . O ile Stefcio wyłączy tą pieprzoną muzykę !

Dzwoni mój telefon . Damon .

-          Gdzie jesteś ?

-          W Grillu .

-          To coś ważnego ?

-          Nie, raczej nie . Jestem z Caroline .

-          Z Caroline ? A co ona robi z tobą do cholery ?

-          Jemy frytki . Obgadujemy cię , plotkujemy . Wiesz babska rozmowa .

-          Niech zgadnę . Twój informator ?

-          Yep .

-          Słuchaj . Jadę teraz do Eleny , dzwoniła …

-          Lubisz ją .

-          … ale to zajmie jakieś pięć minut . Poczekasz przed jej domem ?

-          Hm… No nie wiem ,a co będę z tego mieć ?

-          Moje towarzystwo ?

-          Może się zgodzę .

-          Um . No właśnie . Przypomniało mi się . Wybierasz się na przyjęcie założycieli ?

-          A co zapraszasz ?

-          Możemy się spotkać na miejscu ? Muszę odprowadzić Stefana .

-          Okey . Do zobaczenia .

Rozłączyłam się   .

-          Z kim rozmawiałaś ?

-          Z Damonem .

-          Nadal z nim jesteś  ? Przecież to dupek .

-          Nie , nie jestem z nim . Jesteśmy przyjaciółmi … – włożyłam kolejną frytkę do ust - … i tak jest dupkiem ,ale niesamowicie seksownym dupkiem . A teraz wybacz . Idę się z nim spotkać . 

-          Nie przynieś mi wstydu młodzieńcze . - rzucił Damon do Stefana , ale młodszy Salvatore już odchodził

-          Wreszcie zaczynasz być starszym bratem ?

Odwrócił się w moją stronę .

-          Łał … Wyglądasz … zniewalająco .

-          Dzięki .

Miałam na sobie elegancką, jedwabną sukienkę . Od połowy uda i nad piersi okrywał mnie czarny materiał do tego całe ręce ,dekolt i kawałek szyi okrywała pojedyncza warstwa koronki . Moje długie włosy były rozpuszczone . Nie musiałam z nimi nic robić . Ułożyły się w piękne fale , które sięgały mi aż do bioder .

-          Jak zawsze seksownie .

-          Ty też nieźle wyglądasz . Do twarzy ci w tym garniturze .

-          Właź do środka .

Weszłam . Przechodził tamtędy Tyler .

-          Witaj , my się chyba jeszcze nie znamy .

-          Jestem tu nowa . Przyjechałam w odwiedziny do Damona i Stefana .

-          Przyszłaś z Damonem ?

-          Tak , a co to jakiś problem ?

-          Nie , nie . Po prostu chciałem się upewnić .

Spojrzał na Damona takim wzrokiem , jakby mu zabrał cukierka .Posłałam mu zalotne spojrzenie.

Ruszyłam w stronę Damona . On mnie namiętnie pocałował ,a następnie opuścił swoją rękę na moje biodro i ruszyliśmy na przyjęcie . Tyler Lockwood cały czas nam się przyglądał .

Uśmiechnęłam się pod nosem . Lubię to .

-          Zatańczymy ? Stefan przymusił DJ’a do zmiany muzyki .

-          Sztywniaczek Stefan ?

-          Jest pijany .

-          A tak , zagłusza głód po wypiciu krwi Eleny ?

-          Yep .

-          To mu się nie uda .

-          Ja to wiem, ale czy ty wiesz ,że już nie pamiętam jak wyglądasz na parkiecie ? Chodź .

Roześmiałam się ,a on pociągnął mnie za rękę na parkiet .

Jest boski i umie się bawić . Uwielbiam z nim tańczyć .

Najpierw mnie obrócił ,a potem przyciągnął do siebie tak ,że stałam do niego tyłem ,trzymał mnie za ręce i kołysaliśmy się na boki . Położył głowę na moim ramieniu i udał ,że gryzie mnie w szyję i przy okazji mnie pocałował ,a ja odpowiedziałam mu śmiechem .

Wziął mnie za dłoń, odkręcił mnie ,a potem ja okręciłam się na ręce prosto do niego . Podniósł mnie do góry i zrobił obrót wokół własnej osi . Postawił mnie na ziemię ,a następnie odgiął do tyłu , postawił pionowo . Wziął moją twarz w dłonie i pocałował przeciągle .

Potem jakoś się rozdzieliliśmy i spotkaliśmy znowu przy barze ,ale na krótko .

-          Stefan jest tak nawalony ,że tańczył ze mną po tym jak próbowałam zabić jego dziewczynę . – roześmiałam się -  A propos niej . Idzie tu właśnie . Spadam , nie chce mi się słuchać wyrzutów pod tytułem „jesteś psychopatką, chciałaś mnie zabić” . Jakby to była taka wielka sprawa . – przewróciłam oczami

-          Znajdę cię później .

Odeszłam kawałek i zatrzymałam się żeby móc podglądać .

-          Znalazłeś mnie .

-          To nie było trudne wystarczyło poszukać tam gdzie rozdają drinki . Słuchaj , ogranicz na razie swoje łowy na ludzi ,okey ? Rada znów szuka wampirów .

-          Dałeś jej różę . Lubisz ją.

-          Co ?

-          Elena . Dałeś jej różę .

-           Z tobą uprawiam gorący ,wampirzy seks ,ale nie mówisz , że jesteśmy parą .

-          Właśnie o to chodzi . To takie małe gesty są u ciebie najważniejsze . Nie oszukasz mnie . Znam cię już za długo .

-          Mam Katherine , nie potrzebuję Eleny .

-          Właśnie o to chodzi ,że Kat to suka i nie jest ciebie warta . Eleny nie trawię ,ale przynajmniej by cię tak nie krzywdziła .

-          Okey, przyznaję . Jest atrakcyjna , bo wygląda tak jak ona ,ale poza tym są zupełnie inne . Elena bardziej nadaje się na kumpelę z sąsiedztwa .

-          Jasne ,jasne . Gadaj sobie co chcesz ,ale ja i tak wiem co się kręci w tej twojej główce , nawet jeśli to do ciebie jeszcze nie dociera . Chodź się napić .

Zawrócił oczami ,ale poszedł ze mną na balkon .

-          Poczekaj zaraz coś przyniosę .

Kiedy wróciłam zastałam Damona , tak jak go zostawiłam … choć nie do końca .

-          Właśnie zabiłem wujka Johna . – odparł z promiennym uśmiechem na ustach

-          Co ?!

-          Zabiłem go . Jak chcesz to popatrz do dołu na jego truchło . Wygląda dokładnie tak jakby to był wypadek .

Spojrzałam w dół .

-          Dobra robota . Z tego co mi mówiłeś to dupek . – przybiłam z nim piątkę - Chodź na dół , tam to uczcimy . Trzymaj .

Podałam mu burbon .

-          Za śmierć Johna  .

Stuknęłam się szklankami z Damonem i upiłam łyk . Chwilę pokręciliśmy się na dole ,a później on zobaczył Stefcia i poszedł z nim pogadać ,a ja ruszyłam na parkiet .

Damon podszedł do mnie z uśmiechem na twarzy , który zaraz znikł . Zauważył coś za mną .

-          No bez jaj .

-          Co ?

-          Patrz tam .

Skierowałam wzrok w kierunku , który wskazywał .

-          Wujek John ?

-          Powrót z martwych .

Wziął duży łyk ze szklanki i oddał ją kelnerowi .

Jakieś dziesięć minut po tej rozmowie miałam dość i wróciłam do domu . Wsiadłam do mojego rovera 620 i odjechałam w kierunku pensjonatu Salvatorów .

Jechałam powoli, więc nie zdziwiło mnie ,że Damon jest już w sypialni kiedy weszłam .

-          Ze Stefanem jest coraz gorzej .

-          Domyślam się . Nie da rady . W końcu się wykolei .

-          Trzeba go pilnować . Dla jego dobra i dla dobra nas wszystkich . Jeśli domyślą się ,że jest wampirem …

-          Przypilnujemy go .

Usiadłam koło niego na łóżku i przytuliłam go .

Wszystko będzie dobrze .Obiecuję ci, Damon .