Powrót

„Witamy cię .”

- Ann Brashares                                           

1x22 i 02x01

Gwałtownie wstałam z siedzenia i skierowałam się szybkim krokiem do kabiny pilota. Drogę zagrodziła mi stewardessa.

-          Nie może pani tam wejść.

-          Mogę. – odpowiedziałam wpływając wampirzą mocą na jej umysł

Uśmiechnęła się promiennie i odpowiedziała:

-          Ależ, oczywiście. Pomyliłam się.

Zeszła mi z drogi, a ja wkroczyłam do pomieszczenia. Wzięłam jednego z pilotów za fraki i zmusiłam go żeby spojrzał mi w oczy. 

-          Zawrócisz do Wirginii. Nie będziesz o mnie pamiętać.

To samo zrobiłam z drugim i już po chwili byłam w drodze powrotnej do Mystic Falls.

Usiadłam spokojnie na swoim miejscu i niecierpliwie czekałam aż wylądujemy.

-          Hejka .

-          Hej. Gdzie byłaś ?

Właśnie weszłam do domu Salvatorów i już na korytarzu natknęłam się na Damona.

-          Trochę chodziłam po mieście , potem byłam tu . O co chodzi ?

Podszedł do mnie i mnie pocałował . Zobaczyłam jak całował Elenę i jak się okazało ,że to Katherine , reakcje Stefana oraz całą resztę . 

Odsunął się ode mnie.Spojrzał na mnie z podejrzliwą miną.

-          Coś przede mną ukrywasz . Czuję to . - kiedy wymieniamy się myślami i ogólnie wszystkim podczas tych pocałunków to … no cóż znamy się na tyle dobrze ,że wiemy kiedy ta druga osoba chce coś ukryć -  I chyba nawet wiem co to jest .

Wyciągnął mój list .

-          Właśnie go przeczytałem. Doceniam książkę, niezły ruch .

Popatrzył na mnie i westchnął .

-          Nie dotrzymałaś obietnicy . Odwiedziny miały być za rok , nie to żebym narzekał.

-          Widziałam pożar , to jak byłeś w tej piwnicy, w tym ogniu i myślałam tylko o tym ... żeby móc cię uratować . 

-          Nie zdążyłabyś .

-          Nie myślałam wtedy o tym . Chciałam tylko żebyś był bezpieczny .

-          Mogłaś nie wyjeżdżać . – odsunął się ode mnie

-          Proszę . Nie bądź zły , ja tylko … chcę dla ciebie jak najlepiej.

Przytuliłam się do niego .

-          Nie wyjeżdżaj . Kiedy przeczytałem ten list i pomyślałem …

-          Już jestem przy tobie. Nie pozbędziesz się mnie tak szybko. - uśmiechnęłam się zadziornie

-          Miałaś rację . Kiedy jesteśmy zbyt długo razem za bardzo się do siebie przywiązujemy .

Odsunęłam się od niego i spojrzałam mu w twarz . Odwróciłam się i już miałam wyjść zażenowana ,wtedy on złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie .

-          Ale ja również jestem samolubny i potrzebuję cię nawet jeśli to oznacza coś złego dla mnie . Jestem masochistą.

Zaśmiałam się i mocno go pocałowałam . Ja też go potrzebowałam . Był moim powietrzem . Nie wyobrażałam sobie bez niego życia .

Obudziłam się dosyć rano, jak na mnie . Ponownie w ramionach Damona … Jak dobrze . Uśmiechnęłam się pod nosem i położyłam na jego klatce piersiowej .

-          Co ? – zapytał lekko marszcząc brwi

-          Nic . Cieszę się , że tu jestem .

Złożyłam na jego aksamitnych wargach lekki całus , ale on gwałtownie przewrócił mnie na plecy i zaczął namiętnie całować . Przejechał swoją silną ręką po moim ciele oraz zjechał ustami na moją szyję . Jęknęłam z rozkoszy . wzięłam jego twarz w dłonie i przyciągnęłam do swojej po czym wpiłam się usta bruneta .

Właśnie wyjmowałam swoje ubrania z szafki aby się w nie ubrać , bo póki co miałam na sobie tylko czarny, koronkowy stanik i figi . Zdecydowałam się na koszulową, dżinsową tunikę z podwijanymi rękawami, przepasaną brązowym paskiem , do tego czarne leginsy oraz długi, cienki sweter . Usłyszałam , że Damon skończył rozmawiać z panią szeryf . Wyszedł z łazienki . Wyglądał tak seksownie bez koszulki …

-          Heid ? Słuchasz mnie ?

Otrząsnęłam się i skupiłam na tym co mówiło te boskie ciało .

-          Nie . – przyznałam na co Salvatore westchnął przeciągle

-          Dzwoniła Liz . Chce się spotkać ze mną i Carol Lockwood na przyjęciu żałobnym z okazji śmierci burmistrza.

-          Czyli mówisz, że nie mogę dłużej podziwiać twojego przecudownego ciała ?

-          Również żałuję .

Roześmiałam się i wskoczyłam na wampira . Złączyliśmy się w namiętnym pocałunku, a Damon zaniósł mnie na łóżko . 

-          Dopiero co się zacząłem ubierać . – powiedział z udawanym wyrzutem

-          Zupełnie niepotrzebnie . – odparłam

Zamknęłam mu usta pocałunkiem i już zaczęłam dobierać mu się do rozporka spodni kiedy zniknął , tak jak to wampiry potrafią. Podniosłam się na łokciach.

-          Słaby ruch Salvatore ! – wykrzyknęłam z udawaną złością

-          Powiem pani szeryf, że przez nią mam przejebane ! - odkrzyknął

Roześmiałam się i opadłam z powrotem na łóżko .

Byłam zatopiona w lekturze „Przeminęło z wiatrem” Margaret Mitchell, jednej z książek, którą znalazłam w stosie obok łóżka Damona , kiedy zadzwonił telefon.

-          Co jest ?

-           Heid , słuchaj …

-          Nie – przerwałam starszemu Salvatorowi

-          Dobra … O co ci chodzi ?

-          Nudzi mi się , a ty zostawiłeś mnie samą – odparłam naburmuszona

-          Właśnie po to dzwonię …

-          Nie , dzwonisz żeby mnie w coś wciągnąć albo żebym ci pomogła. Nie ma tak prosto słodziutki . 

-          Do miasta przyjechał …

-          Może być nawet kosmitą , ale mnie to nie obchodzi.

Westchnął zrezygnowany .

-          Heidi, o co…

Rozłączyłam się po czym wstałam z łóżka i ruszyłam w stronę lodówki z krwią . Telefon znowu dzwonił , to Damon wciąż się dobijał , ale ja jestem uparta , więc tylko odrzuciłam połączenie .

Trzy wiadomości od Damona. Chyba na serio chce żebym przyszła.

„Heid, wiem , że to czytasz . Przestań się dosąć i przyjdź. Mamy kolejnego Lockwooda w mieście.”

„Czarownica jest uciążliwa. Przyjdź.”

 Jednak ta ostatnia jest najciekawsza : „Elena urządza psychologiczne pogawędki. PS Katherine się pojawiła. Chcesz pomóc mi ją zabić ? Wiem, że chcesz.”

Sukinsyn … Myśli, że się na to złapię?

Ma rację.

Znalazłam się już na przyjęciu Lockwoodów . Problem był taki, że nie mogłam wejść do środka. Na całe szczęście pojawił się Tyler. Zalatywało od niego alkoholem.

-          Heidi ?

-          Cześć, Tyler . Przyszłam złożyć tobie i twojej mamie kondolencje. Naprawdę mi przykro z powodu twojego taty.

Przytuliłam go, on powiedział dzięki i zaprosił mnie do środka.

Zauważyłam Elenę, która rozmawiała z Jenną. Podeszłam do nich szybkim krokiem.

-          Przepraszam, mogę na chwilę porwać Elenę, pani … ? - zwróciłam się do ciotki Gilbertówny

-          Mów mi Jenna. – odparła tamta i wyciągnęła rękę

-          Heidi Santino. Znajoma Salvatorów.

Uśmiechnęłam się i potrząsnęłam jej ręką po czym odciągnęłam Elenę na bok.

-          Gdzie jest Damon ? – zapytałam

-          Rozmawia ze Stefanem . – odparł sobowtór

-          Nie obchodzi mnie co robi. Chcę wiedzieć gdzie jest.

-          Stefan i Damon muszą porozmawiać …

-          Bo jesteś dziewczyną jednego, a drugi chciał cię pocałować bla, bla, bla.

-          Nikt nie może im przeszkadzać. – westchnęłam na to zirytowana

-          Jesteś bezużyteczna. Sama ich znajdę.

Skoro nie można im przeszkadzać, a większość gości jest wewnątrz budynku to zakładam, że są gdzieś na zewnątrz. Wybrałam w miarę odległe od ludzi miejsce i zaczęłam nasłuchiwać.

„Pocałowałem Elenę.”

„Bo coś do niej czujesz! Bo naprawdę ci na niej zależy. A ja nie pozwolę, by Katherine zniszczyła część ciebie, która w końcu po tylu latach, pragnie coś poczuć.”

W wampirzym tempie pobiegłam w stronę z której usłyszałam rozmowę braci. Stanęłam kawałek dalej i obserwowałam ich. 

-          Więc nie zamierzam z tobą walczyć. – powiedział Stefan i odszedł pozostawiając Damona samego

Natychmiast pojawiłam się na ławce tuż obok starszego Salvatore.

-          Warto było ruszyć tyłek aby nie przegapić wielkiego wykładu Stefana. – uśmiechnęłam się do wampira

-          To akurat najnudniejsza część całego dnia. – usiadł koło mnie i spojrzał mi w oczy z tym swoim pretensjonalnym uśmieszkiem

-          Nie udawaj, że cię to nie obchodzi. – powiedziałam już zupełnie poważnie

-          Nie muszę udawać. – odrzekł

Wydałam z siebie taki klikający dźwięk i zbliżyłam rękę do ust jakbym trzymała dyktafon.

-          Obiekt jest klasycznym przypadkiem wyparcia.

Damon uśmiechnął się pod nosem i powiedział :

-          Badająca ma coraz bardziej pogłębiające się zaburzenia osobowości . Nie wiadomo co jeszcze robi na wolności, bo już dawno powinno się ją zapakować w kaftan bezpieczeństwa. 

Szturchnęłam go lekko w ramię i założyłam mu ręce na szyję, a on przyciągnął mnie do siebie. Siedziałam mu teraz na kolanach, nasze twarze dzieliły centymetry. 

-          To ja. Nie oszukasz mnie.

-          Wiem, ale warto próbować.

Złączyliśmy się w pocałunku.

Wieczorem wpadłam do domu Gilbertów. John wyszedł już ze szpitala. Chciałam zobaczyć co zamierza dalej, ale on tylko się pakował i wszystko wskazywało na to, że wyjeżdża.

Zniósł już wszystkie swoje walizki na dół i właśnie miął wychodzić kiedy przyszedł młody Gilbert.

-          Jeremy.

-          Co tutaj robisz ? – zapytał wujka Johna

-          Pakuję się. Wyjeżdżam.

-          Więc uznałeś, że zabijesz wszystkie złe wampiry, a potem wyjedziesz?

Hej ! Nie wszystkie , ja tu wciąż jestem. Wielka, zła wampirzyca na wolności.

-          Nie wszystkie, - no właśnie to przed chwilą pomyślałam, ja i wujaszek John to chyba mamy jakieś połączenie jaźni – ale wystarczającą ilość. Póki co.- już się boję – Możesz pożegnać ode mnie Elenę ?

A sam to nie możesz ? U jednej ręki masz całkiem zdrowe paluszki, myślę, że będziesz umiał wykręcić numer.

-          Czemu sam się nie pożegnasz ?

No i znowu ! Mam coś wspólnego z rodzinką Gilbertów … Chyba zaraz się zabiję .

-          Jeremy, nauczono mnie nienawidzić wampiry. Tyle wiem. Twój ojciec też to wiedział.

I znowu gadka o ojcu , czemu ja wciąż ich słucham ?

-          Postrzegałby to inaczej .

-          Nie. Być może zrobiłby to inaczej, ale inaczej tego nie można postrzegać.

-          Pierścień na twoim palcu, który miał cię chronić, należał do mojego ojca, prawda ?

-          Tak

-          To dlaczego go nie ochronił ? Czemu nadal nie żyje ?

Bo te pierścienie chronią tylko przed śmiercią z rąk istoty nadnaturalnej, idioto . Twój ojciec w ogóle go miał na sobie podczas wypadku ?

-          Twoim rodzicom nie przydarzyło się nic nadprzyrodzonego. To był zwykły wypadek. Przed czymś takim nic nas nie uchroni.

-          Zastanawiam się, co by o tym wszystkim sądził. O mnie.

-          Uznałby, że jesteś jeszcze młody. Nadal się nie odnalazłeś. Ale jesteś Gilbertem i poznałeś najmroczniejszą tajemnicę tego miasteczka. Wiąże się z tym odpowiedzialność.

O Boże … Teraz zacznie gadać o pieprzonym dziedzictwie Gilbertów . Czy tylko mnie ten gość tak wkurza ?

-          Nie wierzę w żadne rodzinne dziedzictwo.

I chwała ci za to.

-          Prędzej czy później będziesz musiał w nie uwierzyć.

Wkurwiasz mnie wujaszku.

Potem Jeremy gdzieś sobie polazł, chyba do swojego pokoju, a John kręcił się trochę po domu i pakował ostatnie rzeczy do walizek.

Leżałam już sobie w łóżku Damona. Jako, że jego nie było w domu to ponownie byłam zatopiona w lekturze „Przeminęło z wiatrem”.

Usłyszałam, że na dole ktoś otwiera drzwi. Zapewne jeden z braci. Nie przerywałam sobie i dalej czytałam, gdy nagle usłyszałam jakiś hałas. Ktoś rzucił kurtką. Zapewne Damon jest przez coś wkurzony. Powoli się podniosłam i zeszłam na dół.

Starszy Salvatore trzasnął szklanką z burbonem o kominek. Chwiał się na nogach. Widocznie dużo już wypił.

-          Co się stało?

Sprawa zdawała się być poważniejsza niż na początku myślałam. Damon odwrócił się ze zbolała miną. Już wtedy wiedziałam, że nie spodoba mi się to co usłyszę.

-          Zabiłem Jeremiego …

Podbiegł do mnie w wampirzym tempie i przekazał mi za pomocą pocałunku to wszystko co się wydarzyło .

Katherine...

„Nigdy cię nie kochałam. To był zawsze Stefan.”

I później u Eleny…

„Zależy mi na tobie. Słuchaj, zależy mi na tobie. To prawda, ale … Kocham Stefana. I to zawsze będzie Stefan.”

Straciłem kontrolę i zabiłem go.

-         Zabiłem go, Heid. Zabiłem brata Eleny.

-         Ciii…

Przytuliłam go i gładziłam po włosach.

-         Poradzimy sobie z tym… Zawsze sobie radzimy. Zawsze…

***

Hejka ! No to mamy drugi sezon ;) Jak wam się podoba ?
Gwoli wyjaśnienia : kiedy Damon był u Salvatorów z Katherine to wtedy Heidi była u Gilbertów, natomiast gdy ona wróciła do pensjonatu to Damon poszedł do Eleny :)
Zapraszam do komentowania opowiadania i zostawiania mi linków do waszych blogów.
Ja natomiast zabieram się do nadrabiania zaległości w czytaniu u was ;D
Pozdrawiam i do napisania
Bye ;*