Zabić wilkołaka

„Kochanie, nie broń się...”

                                      - Anne Sexton

02x06

Właśnie się obudziłam, jak zwykle koło Damona, a raczej na nim. Podłożyłam dłonie pod podbródek i patrzyłam się na niego. Wyglądał tak spokojnie i niewinnie kiedy spał. Kruczoczarne włosy opadały mu niesfornie na czoło, a długie rzęsy rzucały malutkie cienie na policzki. Chciałoby się go określić mianem perfekcyjności… dopóki się nie odezwie. Mój łóżkowy współlokator otworzył oczy i powiedział:

-         Musimy wstać. Pani szeryf czeka na śniadanko.

-         To matka Caroline niech ona się nią zajmuje. – odparłam i ułożyłam się obok niego - Zauważyłeś, że Stef nie wrócił do domu na noc?

-         Dzieci … Tak szybko dorastają.

-         Yep. – powiedziałam z uśmiechem i pogłaskałam go po policzku z niewinnym uśmieszkiem

-         Wiem co robisz i mówię ci: nie. Rusz się, słoneczko.

Wstał z łóżka i pociągnął mnie za nogi.

-         Nie …- jęknęłam, trzymając się poręczy łóżka

Wziął mnie na ręce, po czym postawił na podłodze. Wziął moją twarz w dłonie i pocałował. Westchnęłam przeciągle z rezygnacją i podeszłam do komody, w której trzymałam swoje ubrania.

-         Moja grzeczna dziewczynka.

Znowu się zdenerwowałam. Nie cierpię kiedy tak do mnie mówi i on o tym dobrze wie. Zabawa trwa. Zdjęłam z siebie jego koszulę, wiedziałam, że się na mnie patrzy. Kiedy już stałam w samej bieliźnie, pomyślał, że pewnie już niczego nie kombinuję. Kątem oka zobaczyłam, że zmierza cały napuszony do łazienki. W wampirzym tempie podbiegłam do niego i powaliłam go na łopatki. Przejechałam dłonią po jego nagim torsie, po czym zbliżyłam usta do jego ucha.

-         Nie jestem żadną twoją grzeczną dziewczynką.

Po czym bezceremonialnie wróciłam do komody, ale zanim zdążyłam tam podejść Damon błyskawicznie wstał i pociągnął mnie do tyłu. Sam na mnie usiadł, przytrzymując moje ręce.

-         Droczysz się ze mną. – powiedział, mrużąc seksownie oczy

-         Myślałam, że to lubisz. – odparłam, podobnie mrużąc oczy

-         Uwielbiam.

Przybliżył swoją twarz do mojej i namiętnie pocałował, po czym puścił moje ręce. Zanurzyłam je w jego kruczoczarnych włosach. Przesunął swoimi dłońmi po moim ciele, a następnie dotknął językiem mojej szyi, dokładnie tam gdzie jest tętnica. Zamruczałam z rozkoszy.

Liz poczeka na swoje śniadanko.

 Tym razem już naprawdę  się ubierałam. Wybrałam sobie brązowe bolerko na długi rękaw, pod spód jasnożółtą, przylegającą do ciała koszulkę, która  była wpuszczona w krótkie dżinsowe spodenki. Dobrałam sobie jeszcze czarne rajstopy z dziurami i brązowe, wiązane  półbuty.

Usłyszałam, że ktoś puka do drzwi, więc zeszłam razem z Damonem na dół. Za drzwiami stał Jeremy. Wzruszyłam ramionami i ruszyłam do salonu. Podeszłam do barku, nalałam sobie burbonu, po czym pociągnęłam duży łyk ze szklanki.

-         Musimy porozmawiać. – usłyszałam głoś Jeremiego dobiegający z korytarza

-         Po co miałbym z tobą rozmawiać? – odparł Damon i spróbował zamknąć drzwi, ale braciszek Eleny się nie dał

-         Tyler Lockwood musi kogoś zabić, żeby zapoczątkować klątwę. Jeszcze nie jest wilkołakiem.

-         Fascynujące, ale za mało. - Salvatore znów spróbował zatrzasnąć Jeremiemu drzwi przed nosem, ale on je odepchnął 

-         Mason Lockwood już nim jest i szuka kamienia księżycowego, który jest powiązany z legendą o wilkołakach. Dlatego tutaj jest.

-         Kamień księżycowy ? – Damon widocznie zainteresował się tymi informacjami

-         Wiem, gdzie jest. – odparł młody Gilbert i poprawił plecak na ramieniu

-         Dlaczego z tym do mnie przychodzisz ? – spytał podejrzliwie Damon

-         Muszę mieć jakiś powód ? Chcę tylko pomóc.

-         Jak zareagowała siostrzyczka na twoje małe odkrycie ?- milczenie Jeremiego było wystarczającą odpowiedzią - Nie powiedziałeś jej.

-         Elena nie chce, żebym się w to wszystko mieszał. – zaczął tłumaczyć i chciał już przekroczyć próg, ale wampir go powstrzymał

-         A, że jesteś Gilbert , to nie możesz się powstrzymać. Łał. Twoje poszukiwanie celu w życiu jest tak oczywiste, że aż tragiczne.

-         Wpuścisz mnie, czy nie?

-         Wpuść go! – krzyknęłam – Jest słodziutki.

Damon zlustrował go wzrokiem i dopiero przepuścił. Jeremy przeszedł do salonu, ale nie zauważył mnie, bo ja w wampirzym tempie znalazłam się za Damonem.

-         Byłeś niegrzeczny – wymruczałam Damonowi do ucha – To może być mój obiad.

-         Brat Eleny ?

-         To czyni go jeszcze pyszniejszym, Damiś. – uśmiechnęłam się do niego kokieteryjnie

Przeszliśmy do salonu, zatrzymaliśmy się przed Jeremim.

-         Ależ gdzie moje maniery… – powiedział nagle Damon

-         Ty je w ogóle masz ? – przerwałam mu

-         Przedstawiam ci Heidi. Stara przyjaciółka Salvatorów.

Uśmiechnęłam się do Gilberta i podałam mu rękę.

-         Wiem kim jesteś. Elena mi o tobie mówiła. Próbowałaś ją zabić.

Przestałam się szczerzyć, opuściłam dłoń. Podeszłam do barku , dolałam sobie burbonu, a dla Damona wyjęłam nową szklankę i również ją napełniłam.

-         Zwykła pomyłka. Szkoda.

-         Co szkoda ? – zapytał Jeremy

-         O, chodzi mi o ciebie, słodziutki. Byłaby z ciebie świetna przekąska.

Ponownie się uśmiechnęłam odsłaniając rząd równych, białych zębów. Oblizałam je czubkiem językiem, a następnie napiłam się trunku i odłożyłam szklankę.

Po pewnym czasie przyszedł Alaric z naręczem pudeł, które postawił na stoliku niedaleko nas. Wydawał się być zaskoczony widokiem Jeremiego.

-         Co tu robisz ?

-         Pomagam Damonowi. To ja odkryłem sprawę z kamieniem księżycowym.

Rick skierował swój wzrok na Damona, ale ten tylko wzruszył ramionami.

-         Elena wie ,że Jeremy tu jest?

Starszy Salvatore zaprzeczył ruchem głowy.

-         Nie do końca.

Zaczynałam czuć pragnienie. Jeszcze nic dzisiaj nie jadłam, a tu stały sobie dwie żyjące istoty, które wyglądały bardziej zachęcająco niż worki z krwią.

-         Co przyniosłeś ? – zapytał Damon

-         Badania Isobel z Duke. Przesłała mi je jej asystentka.

-         Vanessa. Laseczka. - powiedział Damon do Jera 

-         Tak. Vanessa. - odrzekł Rick - Pamiętasz klątwę Azteków, o której mówiła ?

-         Słońce i księżyc bla bla bla … - odparł Salvatore

-          Klątwa Azteków ? Super. – Jeremy podszedł do mnie, Ricka i Damona

-         Tak. Kiedyś wampiry i wilkołaki chadzały, gdzie chciały …

-         … aż jakiś szaman, rzucił na nie klątwę i wilkołaki przechodzą przemianę tylko podczas pełni. Dosyć boleśnie z tego co słyszałam. No, a wampiry płoną w słońcu. - dokończyłam

-         Przynajmniej większość z nich. – odparł Damon, machając dłonią z pierścieniem, a ja spojrzałam na swój. Mały niepozorny, pierścień z kamieniem w kolorze lapis-lazuli, a tyle daje.

-         Legenda głosi , że część wilkołaka jest zamknięta w kamieniu księżycowym.

-         Jak to zamknięta ? – zapytał Jeremy i wziął od Alarica aztecki obraz przedstawiający szamana

-         Chodzi o czary. Cokolwiek zapieczętuje klątwę, może ją także odpieczętować. – odparłam i ponownie sięgnęłam po szklankę z burbonem

-         Może Mason wierzy, że kamień przełamie klątwę.

-         Jeśli zaczniemy wierzyć w jakieś nadprzyrodzone legendy o czarach z książki z obrazkami, to wyjdziemy na idiotów. – odrzekł Damon - Kto ma teraz kamień ?

-         Tyler – powiedział Jeremy

-         Możesz go zdobyć ?

-         Tak.

-         Widzisz ? masz już cel w życiu. – odparł Damon z uśmiechem

-         Wierzysz w to? – zapytał młody Gilbert, przyglądając się obrazowi

-         Ta sama książka sugeruje, że ugryzienie wilkołaka może zabić wampira. Ignorując to, wyjdę na jeszcze większego idiotę.

-         Dobra, chłopcy. Ja jestem głodna, a podejrzewam, że żaden z was nie użyczy mi swojej tętnicy. – przejechałam po nich spojrzeniem – Tak myślałam. Na razie.

Cmoknęłam Salvatora w usta i skierowałam się do piwnicy i lodówki z krwią. 

Usłyszałam jeszcze głos Jeremiego, który spytał Damona:

-         Czy wy jesteście … parą, czy coś ?

Roześmiałam się i krzyknęłam:

-         Nie, jestem nimfomanką i go wykorzystuję!

Właśnie wlałam sobie drugą torebkę krwi do szklanki i miałam zamiar ją wypić, kiedy zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na wyświetlacz, Damon.

-         Jesteś w domu ?

-         Yep. Właśnie opróżniam nasze zapasy.

-         Dobrze. Być może będę cię potrzebował.

-         Co jest ?

-         Katherine ma nowego kochasia. Mason Lockwood.

-         Mason ? Chrzanisz! – roześmiałam się do słuchawki - Nisko obniżyła poprzeczkę.

-         Sądzę, że jest jej do czegoś potrzebny.

-         Do czego ?

-         Nie wiem. Ale się dowiem. Zostań w domu, będziesz mi tam potrzebna. Wiozę nieprzytomnego wilkołaka i jedzie ze mną wiedźma … - położył nacisk na ostatnie słowo. Przeklęta Bennet. Czemu zawsze jest w pobliżu ? - … Byłoby dobrze jakbyś dopilnowała żeby Caroline i Liz nie wchodziły na górę.

-         Rozumiem. Robi się.

Rozłączył się. Wypiłam do końca zawartość szklanki i czym prędzej zeszłam do piwnicy. Usiadłam niedaleko „celi” szeryf Forbes. Caroline usłyszała mnie i natychmiast znalazła się obok mnie. Ustała nade mną i spytała :

-         Co ty tutaj robisz ?

-         Mieszkam, słonko - odparłam z zadziornym uśmieszkiem

-         Chodzi mi o piwnicę – powiedziała i wywróciła oczami

-         Pilnuję ciebie i twojej mamuśki.

Wstałam z podłogi. Usłyszałam, że Damon, Mason i Bonnie przyjechali do domu.

-         Kto jest z Damonem ? – zapytała blondynka

-         Twoja najdroższa przyjaciółeczka, wiedźma i Mason.

-         Bonnie jest na górze ?

-         Tak, to przed chwilą powiedziałam. Powinnaś lepiej słuchać, słonko.

Ponownie wywróciła oczami, a ja uśmiechnęłam się słodko.

-         Muszę z nią porozmawiać. - powiedziała zdeterminowanym tonem i już się odwróciła, żeby odejść, kiedy powiedziałam:

-         Jasne. Próbuj, słonko.

-         A to co miało znaczyć? – odwróciła się w moją stronę

-         Jesteś wampirem, ona wiedźmą. Kiedy cię dotyka widzi to co wyobraża sobie jako zło, więc tak jakby automatycznie ją odpychasz. Wiedźma czerpie swą moc z natury, wampir się jej sprzeciwia. Czuje do ciebie niechęć… Nawet jeśli tego nie chce.

-         Skąd wiesz o tym wszystkim ? – zapytała podejrzliwie, marszcząc przy tym brwi

-         Kiedyś byłam czarownicą. – wzruszyłam ramionami i ponownie usiadłam na podłodze

-         Byłaś ?

-         Czarownice nie są nieśmiertelne. Wraz z ich śmiercią wszystko się dla nich kończy, przynajmniej na tym świecie. Kiedy czarownica zmienia się w wampira, umiera ,a więc traci swoje moce.

-         Wolałaś być wampirem ? – przybliżyła się do mnie kawałek

-         Zostałam przemieniona wbrew swej woli.

Popatrzyła na mnie tak… jakoś inaczej.

-         Ale to nie ważne. Leć. Pogadaj z Bonnie. Jeśli będzie chciała.

Wstałam i otrzepałam spodnie, po czym ruszyłam w przeciwnym kierunku, a mianowicie do "celi" pani szeryf.

Usłyszałam jak Bonnie wychodzi z Caroline. Przyjaźń zwyciężyła, jakież to wzruszające. Chyba zaraz się popłaczę.

Upewniłam się, że pani szeryf jest zamknięta i poszłam na górę. Pojawiłam się znienacka na kanapie. Salvatore kucał przed kominkiem i ogrzewał jakiś metalowy pręt w ogniu, natomiast Mason siedział na środku pokoju przywiązany do krzesła, cały czas się szarpał i próbował uwolnić.

-         Dobrze, że jesteś, Heid. – odparł spokojnie Damon, po czym odwrócił się w moją stronę i wskazał nagrzanym prętem na Masona - Chcesz …?

-         Nie, dam ci się pobawić. A tak w ogóle to cześć Mason. – błyskawicznie znalazłam się przy nim. Oparłam się dłońmi o jego nadgarstki oraz wbiłam mocno paznokcie w jego ręce, wilkołak jęknął z bólu - Dawno się nie widzieliśmy.

Zabrałam dłonie i ustałam obok, przyglądając się Damonowi. Wampir skupił się z powrotem na Masonie.

-         Tak więc… Katherine . Skąd ją znasz ? Co ona knuje ?

Wilkołak nic nie odpowiedział tylko próbował się  uwolnić.

-         Mogę tak cały dzień – powiedział starszy Salvatore, po czym włożył rozżarzony pręt w ciało likantropa. Mason zawył ponownie. Damon podszedł do kominka, przykucnął przy nim i znów włożył swe narzędzie tortur w płomienie.

Po jakimś czasie przyszedł Jeremy, niósł jedno z pudeł Ricka. Skinęłam mu głową, a on zrobił to samo, nadal powoli zbliżając się do Damona i Masona. Ci dwaj zdawali się go nie zauważać.

-         Kiedy się poznaliście? Uwiodła cię, wyznała miłość? Jesteś nadnaturalny, więc nie mogła cię zauroczyć. Ale jestem pewien, że wykorzystała inne swoje atuty. Katherine jest w tym dobra.

Damon dopiero teraz spostrzegł młodszego brata Eleny.

-         Kazałem ci odejść. -  powiedział Damon poirytowanym głosem i  wstał

-         Znalazłem coś w pudle Ricka. – odparł Gilbert

Salvator zdawał się być zaciekawiony. Odłożył pręt, po czym podszedł do Jeremiego, a ten podał mu jakieś zawiniątko.

-         Co to takiego ?

-         Sprawdziłem w necie. To roślina. Aconitum vulparia.

Wstałam z kanapy i również podeszłam do Jeremiego, a on mówił dalej.

-         Rośnie na górzystych terenach północnej półkuli. Jest powszechnie znana jako tojad lisi.

-         Co jeszcze wyczytałeś ? – zapytał Salvatore odwijając roślinę z materiału

-         Zależnie od źródła piszą o nim co innego. – powiedział Gilbert, grzebiąc w swoim telefonie - Wedle mitu wywołuje likantropię, ale to raczej bujda. Inne źródła podają, że chroni ludzi, a jeszcze inne, że jest toksyczny.

-         Werbena dla wilkołaków ? – powiedziałam zaciekawiona

-         Zaraz się przekonamy – rzekł kat Masona i podszedł do niego z rośliną w dłoni – Po co Katherine przyjechała do Mystic Falls ?

Wilkołak nic nie mówił, więc Damon poparzył jego policzek tojadem.

-         Co tutaj robi ? – ponownie zapytał wampir

-         Jest ze mną. – powiedział Mason podniesionym głosem - Jesteś zazdrosny?

-         Słaby ruch, Mason. – rzekłam i podeszłam do nich bliżej

-         Ale ze mnie cham. Nie dałem ci przecież nic do jedzenia. – wepchnął Lockwoodowi tojad do ust - Smacznego.

Mason zaczął wypluwać roślinę razem ze swoją krwią, krzywiąc się  przy tym z bólu. Spojrzałam na Jeremiego. Odwrócił wzrok. Założę się, że teraz żałuje pokazania mnie i Damonowi tojadu.

-          Po co ci ten kamień ?

-          Wal się ! – krzyknął Mason, nadal wypluwając krew

-          Tylko sobie szkodzisz, wilczku – powiedziałam ze śmiechem

-          A-a-a. Błędna odpowiedź. – rzekł Damon i ponownie zbliżył się do wilkołaka z trującą rośliną

-          Widać ,że nic nam nie powie. – powiedział zdesperowany Gilbert, ale wampir nie zwracał na niego uwagi

-          Jeremy, nie wtrącaj się – powiedziałam do małego i zastąpiłam  mu drogę

-          Kolej na twoje oczy – rzekł Damon

-          W studni! – wykrzyczał Mason. Nareszcie pękł. - Tam go znajdziesz.

-          Wiem, gdzie jest. Nie wiem tylko, jaką ma moc i po co ci on. – powiedział Salvatore spokojnym głosem nadal trzymając w jednej ręce tojad, wycelowany prosto w oczy wilkołaka

-          Jest dla Katherine. – rzekł Mason załamującym się głosem

-          Dlaczego ?

-          Przy jego pomocy zdejmie ze mnie klątwę.

-          Klątwę księżyca ? – Damon odsunął się od likantropa - Dlaczego wampir miałby pomagać wilkołakowi pozbyć się klątwy, która ogranicza jego przemiany ?

-          Żebym się już nie przemieniał.

-          Po co ? – drążył Salvatore

-          Bo ona mnie kocha.

To szczere… i jakże durne zdanie sprawiło, że na chwilę mnie zamurowało, ale potem parsknęłam śmiechem, Damon miał tak samo.

-         Teraz już wszystko rozumiem. Jesteś głupkiem - powiedział z rozbawieniem ,a następnie wrócił do swojego normalnego tonu - Katherine cię nie kocha. Wykorzystuje cię, kretynie.

-          Nic więcej nie powiem.

-          Masz rację. – Damon oddał Gilbertowi tojad – Idź na spacer, Jeremy.

-          Zostaję. – odparł tamten

Mason coraz głośniej oddychał, słyszałam jak szybko bije jego serce. Wiedział co zaraz nastąpi. Bał się.

-          Nie, powinieneś iść. – powiedział wampir wyzutym z emocji głosem

-          Zostaję, Damon. Dość tych tortur. – rzekł Jeremy twardym głosem

-          Pomóż Tylerowi ! – wujaszek najwyraźniej ma ostatnie życzenie – Nie pozwól, żeby spotkało go to, co mnie.

-          Damon … - widać było, że Jer chce pomóc Masonowi. Ach te współczucie. Najgorsze ludzkie uczucie, czyni tak słabym...

Salvatore przygwoździł brata Eleny do fotela i trzymał go za gardło.

-          Chciałeś brać  w tym udział ? Oto jak jest. Zabij albo daj się zabić. To wilkołak. Zabiłby mnie przy pierwszej okazji! Więc weź się w garść albo odejdź.

Położyłam mu dłoń na ramieniu. Spojrzał na mnie, a ja pokręciłam głową, puścił Gilberta. Jeremy zakaszlał i rozmasował bolące gardło.

-          I tak sam tego chce. – powiedział Damon i stanął przed wilkołakiem - Prawda, Mason ? To prawdziwa klątwa, czyż nie ?

-          Zajmę się Jeremym. Później przyjdę i pomogę ci sprzątnąć. – Salvatore skinął mi głową, a ja pociągnęłam młodego Gilberta za ramię - Wstawaj, Jer.

Braciszek Eleny podniósł się gwałtownie z fotela i strząsnął moją rękę. Wyszedł szybkim krokiem z pokoju, a ja spokojnie ruszyłam za nim. Wyszliśmy przed dom i zaprowadziłam Jeremiego do mojego samochodu, ruszyliśmy w stronę jego domu.

-          Nie trzeba go zabijać – odezwał się nagle Jeremy

-          Trzeba. Współpracuje z Katherine i podczas każdej pełni może z łatwością zabić wampira. Nawet niechcący. Zagraża też twojej siostrze.

-          Wyszłaś ze mną. Nie chciałaś na to patrzeć.

Spojrzałam na niego marszcząc brwi, po czym znów przeniosłam wzrok na drogę.

-          Odwożę cię do domu. Chcę się upewnić ,że niczego nie spieprzysz. Nie doszukuj się drugiego dna, a tym bardziej takich reakcji u mnie. Zabiłam więcej osób niż Damon, nie myśl, że będę twoją przyjaciółeczką w służbie dobru. Nie jestem taka. Nie zapominaj o tym.

Zaparkowałam pod jego domem i kazałam mu wysiąść. Nie odezwał się ani słowem.

Wróciłam do pensjonatu akurat jak Damon kończył zawijać ciało. Podeszłam do niego i chwyciłam za zwłoki.

-          Daj. Zakopię go.

-          Pomogę ci…

-          Nie, dam radę sama. - wzięłam narzutę z trupem i przerzuciłam ją sobie przez ramię -  Spotkamy się na górze.

Westchnęłam i wyszłam na zewnątrz. Wsadziłam Masona do jego auta i ruszyłam w stronę wąwozu. Zepchnęłam tam samochód, uprzednio zrywając rejestrację i sprawdzając czy nie ma gdzieś jakiś dokumentów, które pomogłyby policji ustalić tożsamość osoby prowadzącej. Następnie zakopałam w pobliżu ciało Masona i wróciłam w wampirzym tempie do pensjonatu.

***

Rozdział spóźniony o tydzień, za co bardzo przepraszam, ale po prostu nie mam do niczego głowy. Już i tak ledwo się z nim wyrobiłam na dzisiaj :/

W ogóle to jakoś niezbyt mi wyszedł i szczerze mówiąc nie podoba mi się, ale jakoś nie umiem go poprawić XD
Zdaję sobie sprawę, że strasznie dużo dialogów, a mało tła i opisów. Po prostu załamuję ręce nad laptopem, bo nic nie przychodzi mi do głowy.
Mam nadzieję, że nie wyszedł aż tak tragicznie jak mi się wydaje i nie zniechęcicie się do dalszego czytania, bo obiecuję poprawę :)
Zapraszam jeszcze na koniec do zostawiania mi linków do was i komentowania tych moich wypocin
Bye ;*