Lubisz ją

„ Na miłość nie ma żadnego sposobu , poza takim , aby kochać jeszcze mocniej. ” 

                                                                                - Henry David Thoreaus

01x21

Leżałam sobie w salonie i czytałam książkę . Ubrana byłam w długie dżinsowe rurki , buty na koturnach z brązowymi paskami , a góra to długa bluzka w czarno-białe paski i czarna kamizelka . Wszedł Damon , nie odrywając wzroku od książki powiedziałam :

-          Wiesz ,że go denerwujesz ?

-          A co ja zrobiłem ? – podszedł do mnie , uniósł moje nogi , usiadł na ich miejscu, a moje stópki położył na swoje kolana . Spojrzałam na niego i odłożyłam książkę . Jak zwykle wyglądał zniewalająco, mimo że miał na sobie tylko zwykłą czarną koszulę i ciemne dżinsy.

-          Błagam cię, Damon ! I nie pokazuj mi tu tego twojego niewinnego spojrzenia, nie nabiorę się na to . Celowo to robisz ? Właściwie po co ja ciebie pytam , skoro wiem, że tak.

-          To już nagle nie mogę rozmawiać z Eleną ? Wiesz , dobra kumpela ,a skoro to działa na nerwy Stefana to jeszcze lepiej .

-          Lubisz ją . – uśmiechnęłam się do niego zadziornie

-          Tak . – przytaknął głową – Wiesz, jedyna przyjaciółka .

-          A ja ? – powiedziałam , siadając mu na kolanach

-          Ty jesteś bardziej jak siostra .

-          A więc, bracie… Jestem głodna . – odepchnęłam go i ponownie wzięłam książkę - Pójdź po krew.

-          A czemu ja? – zapytał zdziwiony

-          Jesteś młodszym braciszkiem na posyłki , no nie ? – uśmiechnęłam się sztucznie

-          A co z tego będę miał? – nachylił się nade mną

-          A co byś chciał? – objęłam go za szyję

Udał, przez chwilę, że się zastanawia, a później pocałował mnie namiętnie.

-          Wiesz co , takie kazirodztwo. – powiedziałam ze sztucznym wyrzutem - Powinieneś się wstydzić . Gadaj , czego na serio chcesz ?

-          Umiesz śledzić i to jak mało kto . – wziął moja twarz w dłonie i zaczął jeździć palcem po moich ustach , cały czas się w nie wpatrując

-          Ta, wiem . I co z tego ?

-          Może zainteresowałabyś się wujkiem Johnem ? – zrobił proszące oczka

-          Mogę. Przynieś mi krew. – ponownie sięgnęłam po książkę - Zjem i się tym zajmę.

-          A co ze mną ? – zrobił naburmuszoną minę

-          A co ma być ? – zwaliłam go z kanapy i przybiłam jego ramiona swoimi dłońmi do podłogi , opierając swoje kolana tuż koło jego bioder – Tylko się z tobą droczę . – powiedziałam z zadziornym uśmieszkiem , po czym wpiłam się w te seksowne usta 

Wujku Johnie ? Gdzie ty się wybierasz? Do niezłej chatki przejętej przez bank, Heidi. Kogo odwiedzasz , wujaszku ? Niech zgadnę . Isobel .  Ty to się nigdy nie mylisz, Heid . Pozwolicie ? Chciałabym was podsłuchać. Ależ oczywiście , śmiało.

Okey , mam już nieźle zrytą banię . Po tysiącu latach mojego egzystowania zaczęłam z nudów rozmawiać z wyimaginowanym wujkiem Johnem w swojej głowie. Najpierw gadali o ludziach , których zahipnotyzowała Isobel, jakby to było coś wielkiego , ale później przeszli do konkretów .

-          Zakładam ,że nadal nie masz wynalazku . – powiedziała Isobel

-          Zdobędę go. Tak, jak mówiłem. – odrzekł John

-          Zagroziłeś Damonowi Salvatorowi zdemaskowaniem go . Nie poskutkowało . Zabiłeś Pearl. Nadal bez efektów.

A więc John zabił Pearl . Raczej ciekawa informacja , choć bezużyteczna .

-          Twój plan raczej nie skutkuje , Johnie . – stwierdziła, widocznie już zirytowana, biologiczna matka Eleny

-          Twój przyjazd w niczym nie pomoże .

Ledwo to powiedział , a Isobel uderzyła go w twarz tak , że aż poleciał na ziemię . Zły ruch , wujaszku . Nie tak obchodzi się z krwiożerczymi damami .

-          Zawiodłeś , Johnie . Teraz ja się tym zajmę . – rzekła Isobel i odeszła

Niczego użytecznego się nie dowiedziałam. Śledzenie Johna zbyt wiele nie daje, poza przyjemnością oglądania jak dostaje w pysk.

-          Czego się dowiedziałaś ? – zapytał Damon

Byłam już z powrotem w pensjonacie Salvatorów. Leżałam na starszym Salvatore, a on na kanapie , w salonie i opowiadałam mu o moim małym śledztwie.

-          Niewiele . John pojechał do Isobel , tam się dowiedziałam ,że zabił Pearl ,a później wrócił do domu . Chce się zbliżyć do Jeremiego .

-          Jakieś ukryte motywy ? – dociekał seksowniejszy Salvatore

-          Nie raczej chodzi o to ,że są spokrewnieni. Sądzę , że chce podzielić się swoją wiedzą z bratankiem. Potem zadzwoniła Isobel ,a John do niej pojechał . Chciał żeby wypuściła Jeremiego . Pobili go , te jej zahipnotyzowane sługusy ,a ona zdjęła mu pierścień . Potem przyjechałam do ciebie .

-          Wchodziłaś do środka ?

-          Nie, cały czas byłam na zewnątrz .

Wtem do pokoju weszli Stefan, Elena i Bonnie. Czarownica. Nie dobrze. Wyszeptałam Damonowi do ucha :

-          Muszę iść . Wiedźma .

Ledwie to powiedziałam już mnie nie było , a raczej byłam tylko, że w pokoju nad nimi i wszystkiego dokładnie słuchałam . Chcieli wziąć od Damona wynalazek Johnathana Gilberta.

Nie mogłam być na dole z nimi . Za wszelką cenę chciałam unikać czarownic . Mogły wyczuć, że jestem jedną z nich, ale jednocześnie też czuły wampira. Nie mogłam ryzykować, że ktoś się dowie. Jestem potężna i mogłabym się przydać do wielu rzeczy, co nie oznacza, że chce robić coś co ktoś mi karze . Zbyt długo uciekam , żeby przez głupi błąd wpaść prosto w ręce … kogoś.

Wiele rzeczy jest we mnie pomieszanych . Tak  na przykład : kiedy wampir kiedy jest najedzony może się dobrze kontrolować , ja niekoniecznie (szczególnie jeśli odczuwam silne emocje) , wampiry nie potrzebują ludzkiego jedzenia , ja muszę je jeść (jakaś część mnie jest nadal żywa , ze względu na to ,że jestem czarownicą . Jest to możliwe  dzięki zaklęciom rzucanym przez duchy zmarłych czarownic) , czarownica jeśli chce rzucić zaklęcie ponad jej siły to umrze , ja jestem nieśmiertelna, moja moc jest ograniczana przez duchy zmarłych czarownic nie przez słabe, ludzkie ciało i tak dalej i tak dalej .

W każdym bądź razie nie mogę pozwolić żeby Bonnie mnie dotknęła lub jakakolwiek inna czarownica . Zbyt wiele by mnie to kosztowało.

Damon oddał wynalazek, a Bonnie zdjęła czar. Muszą już tylko oszukać Isobel .

Siedziałam już w łóżku Damona, ubrana w swoją piżamkę, na którą obecnie składała się koszulka starszego z braci Salvatore i czarne, koronkowe figi. Sączyłam burbon ze szklanki, kiedy przyszedł Damon z tym samym trunkiem w dłoni. Położył się koło mnie i założył jedną  rękę za głowę .

-          Jak poszło ? Isobel się nabrała ? - zapytałam

-          Tak .

-          O co chodzi? Wyglądasz … jakbyś miał mieszane uczucia .

-          Isobel powiedziała ,że kocham Elenę , a później Stefan zrobił mi kazanie pod tytułem „Wara od mojej dziewczyny”. – skierował swój wzrok na mnie - Więc powiedzmy , że trochę dziwnie się z tym czuję .

-          Łał . Mówiłam ci . Lubisz ją i nie tylko ja to widzę . – posłałam mu zadziorny uśmieszek na co on wywrócił oczami
-     Idź spać . – powiedział i rzucił we mnie poduszką