Wybory Miss Mystic Falls

„(...) ludzie mają wrodzony talent do wybierania właśnie tego, co dla nich najgorsze.” 

          - Joanne Kathleen Rowling

01x19

Obudziłam się wraz z Damonem przez dzwonienie jego telefonu .

-          Wyłącz to cholerstwo ! – walnęłam go poduszką i zakopałam się głębiej pod jasno beżową pościel .

-          Już  odbieram . - kopnęłam go w piszczel - Już ! Halo ? Tak obudziła mnie pani , ale nic nie szkodzi .

-          Szkodzi . – wtrąciłam się wychylając głowę spod kołdry

-          Tak , oczywiście . Za chwilę będę . Do widzenia, pani szeryf .

-          Czego chciała ?

-          Było kolejne włamanie do banku krwi , to ty ?

-          Nie .  Zaprzestałam polowań na ludzi ,ale korzystam z twoich zapasów .

-          Pewnie to ktoś od Pearl . Ich obecność tutaj jest niewygodna .

-          Musisz już iść ?

-          Tak ,ale najpierw wezmę prysznic . A ty idziesz ze mną .

Wziął mnie na ręce i zaprowadził do swojej łazienki . Zrzuciliśmy ciuchy i weszliśmy pod prysznic . Po prostu się myliśmy … no prawie . Dodatkowo obrzucaliśmy się pianą z szamponu i obściskiwaliśmy .

Wyszłam pierwsza i zaczęłam suszyć włosy , Damon również po chwili opuścił kabinę prysznica . Pocałował mnie , ubrał się i wyszedł .

Kiedy skończyłam z włosami (które wyjątkowo potraktowałam lokówką) poszłam się ubrać . Założyłam koszulę w kratę, wytarte dżinsy i trampki za kostkę .

Zaczęło mi się już nudzić więc zadzwoniłam do Caroline i umówiłam się z nią do Grilla , zaraz po tym jak skończy lekcje .

Spotkałam się z Barbie na miejscu . Usiadłyśmy na drewnianych krzesełkach i ja zamówiłam frytki , a blondi tylko gadała o wyborach Miss Mystic Falls .

-          Elena na pewno wygra . Jej rodzice umarli ,więc wszyscy na nią zagłosują ze współczucia. Jestem bez szans .

-          Właściwie to dlaczego to jest takie ważne ? – powiedziałam wsadzając sobie frytkę do ust

-          Dlaczego ? Pracowałam na to bardzo długo i chcę to wygrać . Moja babcia była Miss Mystic Falls , moje ciotki i jedynie moja mama nie . A ja nie jestem taka jak ona . Chcę być Miss . Zasłużyłam na to . Ty byś nie chciała ? – mówiła gestykulując zamaszyście

-          Nie . Nie kręcą mnie tego typu rzeczy . Kupujesz sobie drogą kieckę , robisz elegancką fryzurkę i po co ? I tak wszyscy na tym przyjęciu będą w garniakach i sukienkach , spięci i eleganccy . Nie lubię takich akcji . Wolę swoje normalne ciuchy- strzepnęłam nieistniejący paproch ze swojej koszuli - i moje normalne, nienormalne zachowanie .

-          Nie to wcale nie tak …

-          Dobrze , już dobrze . – przerwałam jej -  Nie próbuj mnie przekonywać i tak nie zmienię zdania .  Zresztą i tak tam idę , z Damonem . Słuchaj jeśli naprawdę tyle zrobiłaś i masz dobrą prezencje to sądzę ,że wygrasz .

-          Naprawdę ?

-          Tak . Elena po śmierci rodziców była na pewno załamana i się nie angażowała , więc sądzę , że masz duże szanse , ale teraz się już pożegnam . Zmykam do pensjonatu . Umieram z głodu .

-          Przecież dopiero co zjadłaś talerz frytek . – zdziwiła się

-          Ta , ale mam ochotę na coś jeszcze innego , a w Grillu tego nie dostanę .

-          A może raczej masz chęć na kogoś ? Może bruneta o niebieskich oczach ? - spojrzała na mnie znacząco

Przekrzywiłam głowę i udałam zastanowienie .

-          Ta , na to chyba też , ale nie tylko .

 Uśmiechnęłam się i zgrabnie wstałam z krzesełka . Ruszyłam w stronę wyjścia , po drodze zakładając swoją skórzaną kurtkę .

Leżałam rozłożona na kanapie w sypialni i popijałam krew ze szklanki . Stefan właśnie tamtędy przechodził , a że był on bratem znajdującym się najbliżej mnie to do niego zagadnęłam .

-          Hejka , Stef .

Uśmiechnęłam się i puściłam oko . Skierował wzrok najpierw na moją szklankę , a dopiero potem na mnie . Odwzajemnił uśmiech oraz odpowiedział :

-          Cześć , Heidi . – przekrzywiłam głowę i zmrużyłam oczy

-          Wyglądasz … jakbyś miał dobry humor . To bardzo dziwne .

-          Och , niech zgadnę . To nie możliwe , to ma na pewno jakiś związek z piciem krwi .

-          Wiesz , po prostu sądziłam , że te zmarszczki zakorzeniły się już na dobre po 150 latach marszczenia czoła . – powiedziałam i wyszczerzyłam zęby

-           Zapewne myślisz ,że piję ludzką krew.

-          Stef , błagam cię . Ja tu jak dobra kumpela prawię ci komplement , a ty co ? Zero wychowania . Czuję się urażona i nieważne ,że właśnie to chciałam powiedzieć .- zrobiłam niewinną minę , a Stef tylko wzruszył ramionami

-          Jestem czysty .

-          Jasne , a ja jestem dziewicą . – pociągnęłam kolejny łyk krwi i spojrzałam na niego znacząco

-          Możesz nie wierzyć .

-          Właśnie coś nie dowierzam , ale śmiało rób co chcesz . Tylko nas nie wydaj, panie Hyde .

Podniosłam się z kanapy i odeszłam . Przechodząc koło niego, włożyłam mu szklankę do rąk .

-          Możesz to odnieść ? – powiedziałam i nie czekając na odpowiedź wyszłam

Dobra . Powiedzmy ,że go śledziłam . Albo raczej podpatrywałam co robi . Nadal nie wieżę ,że mnie nie widzi . Taka banalna kryjówka pod łóżkiem ,a jednak się sprawdza .  Gada z Eleną przez telefon i pije sobie krew z torebeczki .  Ale z niego kłamczuszek . Skończyło mu się piciu . Wysyłam do Damona sms-a : Szykuj się . Nasłuchuj kroków .

Kończą rozmowę . Stefcio wychodzi z pokoju . Chwilę później jest już w piwnicy z lodówką pełną krwi . Ja to mam czuja .

-          No proszę . Jesteś nie tylko kłamcą ,ale i złodziejem . – powiedział Damon opierając się o framugę drzwi 

-          Będę na górze .

Powiedziałam, nie chcąc być świadkiem kłótni braci Salvatore . Damon skinął mi głową ,a ja wyszłam .

-          Heidi ! Idziesz czy nie ? – krzyknął Damon – Czekam już na ciebie całe wieki . Przyjęcie niedługo się zacznie . Chyba nie chcesz przegapić wyborów Miss ?

-          Już idę !

Tym razem byłam ubrana w granatową sukienkę bez ramiączek . Była z przodu krótsza ,a z tyłu dłuższa . Stanik oddzielony był tasiemką ,a reszta delikatnie opadała na moje ciało .

-          Warto było czekać ? – powiedziałam uśmiechając się seksownie

-          Zamierzasz być Miss Mystic Falls nie zgłaszając się nawet do konkursu ?

-           Daj spokój . – dałam mu kuksańca – Chodźmy już na to nudziarstwo .

Nadstawił mi swoje ramię, uśmiechając się przy tym szelmowsko . Przewróciłam oczami , ale chwyciłam go i wyszliśmy na wybory Miss Mystic Falls .

Natknęłam się na Damona przy barku z drinkami . Sączył właśnie ze szklanki burbon . Podeszłam do niego i wyjęłam mu szkło z ręki , po czym wypiłam łyka .

-          Powiedziałeś Elenie o uzależnionym Stefanku ? 

-          Yep. Dosłownie minutę temu . – zabrał mi szklankę z ręki . Wypił do końca i odstawił na barek

-          I jak ?

-          Była … zaskoczona . – ruszyliśmy w dalszą część sali

-          Nic dziwnego . Mówimy o jej Stefanie .

-          Przyszedł kiedy rozmawialiśmy .

Przystanęłam i spojrzałam Damonowi w twarz .

-          Będzie na ciebie zły .

-          Wątpię . Będzie zbyt zajęty myśleniem o tym ,że Elena już wie . – rozejrzał się – Idę . Ludzie już się ustawiają do prezentacji Miss .

-          Zaraz do ciebie dołączę . Napiję się jeszcze .

I z powrotem znalazłam się przy barku .

Po kilku minutach doszłam do Damona i reszty tłumu , który oglądał zapowiadanie uczestniczek konkursu .

-          Carol Lockwood szuka jednej z zawodniczek , Amber . A ja nigdzie nie widzę Stefana.

-          Myślisz, że on … ? – zapytał Damon

-          Chyba tak .

-          Panna Elena Gilbert  w towarzystwie pana Stefana Salvatore . – usłyszeliśmy głos burmistrza Lockwooda

Skierowaliśmy swoje spojrzenie na schody . Elena schodziła, a na dole czekał na nią jakiś chłopak , który na pewno nie był młodszym Salvatore .

-          Stefan się nie zjawi .

-          Idę . – powiedział Damon

-          Ty naprawdę ją lubisz .

Nic mi nie odpowiedział tylko stanął na miejscu , w którym powinien stać jego brat i eskortował Elenę na plac .

Ruszyłam w tamtą stronę , żeby popatrzeć na ich taniec . Ustałam koło Jenny i Alarica .

-          Dlaczego jest z Damonem ? – zapytała ciocia Eleny

-          Nie mam pojęcia .

-          Stefan się gdzieś… zgubił. – uświadomiłam ich

Skierowałam swój wzrok na tańczących .

Zupełnie jakby znów był 1864 rok , tyle , że teraz to ten starszy brat tańczy z sobowtórem .

Nie do wiary , że on nadal pamięta jak to się tańczy .

Elena uśmiecha się do Damona , a on odwzajemnia uśmiech .

Tak pięknie razem wyglądają .

Znowu stałam przy barku i piłam whisky . Właśnie miałam zagadać jakiegoś chłopaka żeby potem wychłeptać z niego trochę krwi , ale dorwał mnie Damon .

-          Zmywamy się stąd . Miałaś rację Stefan był z Amber . Trzeba wrócić do domu i się nim zająć . – podał mi moje nakrycie - Twój płaszcz .

-          Dzięki . – wzięłam go od niego i szybko nałożyłam

Wyszliśmy z sali i ruszyliśmy w stronę jego wozu .

Wsiedliśmy do samochodu , pojechaliśmy w stronę pensjonatu .

Elena wykonała plan . Wbiła Stefanowi pocisk z werbeną . Resztę wieczoru spędziłam z nią i Damonem przed „celą” w której zamknięty był Stefan , na czas … rekonwalescencji.

                                                                           ***
Hejka, chciałam serdecznie podziękować za przemiły komentarz od Truth . Dziękuję ci bardzo , jesteś wspaniała , podobnie jak twój blog :) Dzięki tobie poprawiłam ten rozdzialik , który w oryginalnej wersji był krótszy i rzeczywiście bardziej przypominał scenariusz ;) Thank you so much ;*
Oczywiście jak zawsze zachęcam do czytania i komentowania oraz zostawiania mi linków do waszych blogów .
Do napisania , bye ;*